"PIEŒŚNI LEARA"

Premiera: 28 września 2012.

Pieśni Leara nie są linearną opowieścią, lecz ukazują świat energii i rytmów rządzących szekspirowskim dramatem. Zespół skoncentrował się na wyborze kluczowych scen z Króla Leara, które posłużyły za inspirację do snucia historii za pomocą słów, gestów i muzyki. Każda pieśń jest punktem wyjścia do kolejnego „dramatycznego poematu”. Muzyka staje się rzeczywistą postacią lub zdarzeniem, kreuje relacje międzyludzkie.

Międzynarodowa premiera Pieśni Leara odbyła się na Fringe Festival w Edynburgu w sierpniu 2012 roku. Podczas festiwalu spektakl uhonorowany został aż trzema prestiżowymi nagrodami: Fringe First, Herald Archangel oraz Musical Theatre Matters Award. Pieśni Leara zajęły również 1. miejsce w rankingu wszystkich spektakli teatralnych wystawianych w Edynburgu prowadzonym przez The List.

Pieśni Leara zostały docenione w podsumowaniu “Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2012/2013” opublikowanym w najnowszym numerze czasopisma “Teatr”. Pieśni Leara znalazły się wśród najlepszych spektakli w następujących kategoriach: Najlepsze przedstawienie, Najlepsza muzyka, Najlepsze przedstawienie teatru muzycznego, Najlepsze przedstawienie offowe, Najlepsza rola epizodyczna.

Reżyseria: Grzegorz Bral
Muzyka: Jean-Claude Acquaviva, Maciej Rychły
Przygotowanie Pieśni: Kacper Kuszewski
Obsada: Anna Zubrzycki, Anu Salonen, Monika Dryl, Julianna Bloodgood, Emma Bonnici, Kacper Kuszewski, Rafał Habel, Gabriel Gawin, Paolo Garghentino, Ian Morgan, Maciej Rychły

Recenzje spektaklu:

Czasopismo Teatr
Z tak gorącym ładunkiem uczuć rozpaczy, bólu, nadziei i wiary w zbawienną rolę miłości nie spotkamy się w teatrze. Ale to nie teatr, lecz żywy, choreiczny rytuał misteryjny. To opus magnum Teatru Pieśń Kozła ma silne własności terapeutyczne, nawet znajomi ironiści otwarcie płakali na spektaklu. Œpiew jest nad wyraz piękny, znakomicie rozpisany na głosy i niezwykle przejmujący.
autor: Jacek Dobrowolski

Fringe Biscuit
Reżyser Grzegorz Bral , dyryguje swoim zespołem jak orkiestrą klasyczną. Aktorzy grają doskonale, wymyślając na nowo konwencjonalne formy postaci i fabuły – i teatru w ogóle. Spektakl, choć świeży, jest zarazem nieustarszenie archaiczny w swojej wzniosłości: ceremonialny i uświęcony, bogaty w esencję sztuki. Z czcią kładę na dłoni moje pięć gwiazdek.

The Herald
Pieśni Leara Teatru Pieśni Kozła z Wrocławia – które przeplatają krótkie fragmenty tekstów Szekspira z polifoniczną Pieśnią, pieczołowicie opracowaną choreografią ruchu i wykonywaną na żywo muzyką – to nie tylko jedno z najbardziej emocjonalnych przedstawień jakie widziałem w Edynburgu tego lata, lecz również jedna z najbardziej poruszających produkcji teatralnych, jakich doświadczyłem kiedykolwiek.

Edinburgh Festival
To sama esencja Leara, wysuszona i skondensowana; wyczuwana raczej, niż oglądana. Gdy ją wchłaniamy, nie trafia pod skórę, lecz przenika od razu do naszego szpiku. Przez pół godziny po spektaklu byłem jak porażony prądem, nie mogłem podnieść się z kolan. To przedstawienie jest niczym odtruwanie całego organizmu; katharsis czyste, proste i transcendentne.

Fringe Guru
Teatr Pieśni Kozła to niezwykły zespół, mistrzowie w swoim rzemiośle. Ich twórczość wykracza poza muzykę, której słucha się dla przyjemności, łącząc zbiór niezwykle sugestywnych i emocjonalnych utworów z prawdziwie magicznym obszarem teatru.

Treeweeks
Bez wątpienia jest to najlepsze przedstawienie, jakie widziałem na tegorocznym Fringe’u. Pieśni Leara to dramatyczne przetworzenie Króla Leara z użyciem Pieśni. Stosując tę metodę, Teatr Pieśni Kozła w sposób doskonały zdołał uchwycić istotę sztuki Szekspira.

Edinburgh Spotlight
Teatr Pieśni Kozła to zespół, który oddycha razem, co napełnia ich pracę niezwykle zdyscyplinowaną energią, która może być, na przemian, surowa i wyrafinowana. Ich precyzja spaja wszystko w przedstawienie, które wywiera na widzach ogromne wrażenie. Utrzymuje się ono jeszcze długo po tym, jak ucichną owacje i scena opustoszeje; Pieśni Leara wciąż w nas rozbrzmiewają.

GRZEGORZ BRAL

Reżyser, pedagog, aktor. Współzałożyciel i dyrektor artystyczny Teatru pieśń Kozła, prezes Stowarzyszenia Kultury Teatralnej “pieśń Kozła”, Dyrektor artystyczny Brave Festival – przeciw wypędzeniom z kultury, prezes organizacji charytatywnej Rokpa Polska, którą założył wraz z Anną Zubrzycki. Był dyrektorem artystycznym Teatru Studio w Warszawie w latach 2010-2012. Od 2012 r. prowadzi utworzoną przez siebie szkołę aktorską w Londynie pn. London School of Performing Arts Practices. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim, Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i na Uniwersytecie Wrocławskim. Był studentem psychologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i teatrologii warszawskiej Akademii Teatralnej. W latach 1987-1992 związany był z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Utworzony przez Grzegorza Brala Teatr pieśń Kozła stał się jednym z najciekawszych i najbardziej znaczących przedstawicieli nowej polskiej awangardy teatralnej ostatnich lat. Jego spektakle powstają podczas długiego okresu poszukiwań, każdemu kolejnemu projektowi artystycznemu towarzyszy nowa technika treningu aktorskiego.

Za swoją pracę artystyczną Grzegorz Bral otrzymał szereg nagród, m.in. Honorową Odznakę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, SCOTSMAN FRINGE FIRST 2004 oraz HERALD ANGEL 2004 (za spektakl Kroniki – obyczaj lamentacyjny). W 2009 roku jego zespół aktorski został nominowany do XII Europejskiej Nagrody Teatralnej w kategorii „Nowe rzeczywistości teatralne”. Podczas Fringe Festival 2012 w Edynburgu spektakl Pieśni Leara w reżyserii Grzegorza Brala zdobył m. in. nagrodę Fringe First, najstarszą i najważniejszą nagrodę Festiwalu przyznawaną przez dziennik The Scotsman najbardziej nowatorskim festiwalowym projektom. Ponadto podczas festiwalu spektakl uhonorowany został nagrodą HERALD ARCHANGEL oraz MUSICAL THEATRE MATTERS AWARDS. Pieśni Leara zajęły również 1. miejsce w rankingu wszystkich spektakli teatralnych wystawianych w Edynburgu prowadzonym przez „The List” oraz nominację do Total Theatre Award.

Ważnym elementem aktywności zawodowej Grzegorza Brala jest działalność edukacyjna. Wraz z zespołem Teatru pieśń Kozła stworzył unikalną „technikę koordynacji”. Swoją pracą pedagogiczną i corocznie organizowanymi warsztatami przyciąga aktorów oraz reżyserów z całego świata. Wielu artystów inspiruje się jego autorską „techniką koordynacji”. Siedem z piętnastu szkół aktorskich w Wielkiej Brytanii włączyło jej elementy do swoich programów. Grzegorz Bral prowadzi aktywną działalność warsztatową na całym świecie, a także uczy technik aktorskich na studiach MA in Acting, prowadzonych przez Teatr pieśń Kozła we współpracy z Manchester Metropolitan University (do 2012 roku), obecnie z Rose Bruford College oraz w London School of Performing Arts Practices.

ŻYCIORYS JACKA DOBROWOLSKIEGO

rocznik ’48, warszawski, musujący, cierpko-słodki. Bardzo śmieszny, ciągle młody, mimo upływu lat i ciągle zbuntowany przeciw głupocie własnej i cudzej. Chudy, wzrok dziki, kieszeń dziurawa. Zadaje się z siłami czystymi i nieczystymi. Tłumacz bogów w zachwyceniu, również tłumacz buddów z Hameryki, Korei i Japonii, czasem bywało, że lipnych. Często natchniony, co może niektórych rozśmieszać i o co nie ma pretensji. Wierszokleci wierszem regularnym, ale również uprawia proezję. Typ podejrzany o ścisłą współpracę z Euterpe, Kaliope, Terpsychora, Talią i całą tą bandą od Apollina i Dionizosa. W stałym kontakcie z bijącym sercem Natury. Ma swoją teczkę w Księdze Żywota. Znajduje się pod specjalną opieką otwartej przytomności.

Mówi się, że napisał pracę magisterską o ukrytych znaczeniach w Walden or life in the Woods H.D. Thoreau na warszawskiej anglinistyce dopiero po spotkaniu z Prof. Andrzejem Wiercińskim, któremu podwędził model archetypu Góry Kosmicznej.

Wydał trzy tomy poezji: Raróg (Reprint, 1991) - o przeistoczeniu się w boskiego sokoła, Partytury (Przedświt, 1997) - wiersze różne (sonety miłosne, Pieśni etc.), Dziewanna (tCHu, 2006) - dramat o tym, jak poeta obłaskawił boginię księżyca.

Napisał scenariusz do filmu Zaćmienie Piątego Słońca TVP, zrealizowanego w Meksyku w 1991 r. z muzyką Wojtka Waglewskiego.

Był tancerzem transowym „Ossiana” w czasach prehistorycznych. Również hippisem już po ukończeniu studiów. Kochał kilka kobiet i one go kochały. Każdą inaczej. Przed ponad 2 laty ożenił się z dziwo-żoną, muzy-kolożką, którą nazywa Skowronkiem Czubatką. Mieszkają na Starym Mieście w Warszawie i, choć wiecznie młodzi, tu postanowili zestarzeć się razem.

Ponieważ nie udaje mu się utrzymywać się z pisania sonetów i Pieśni robi różne rzeczy np. tłumaczy i tłumaczy i tłumaczy z języka Szekspira i na język Szekspira i tak tłumaczy i tłumaczy, na żywo i na martwo, dla BBC od 1989 tłumaczy, Petera Brooka od 1990 tłumaczy, Eugenio Barbę już nie pamięta od kiedy tłumaczy. Roberta Wilsona, Petera Greenawaya, Christophera Hamptona, Ariela Dorfmana, Ellen Stewart, Sanjuktę Panigrahi, Andrzeja Wajdę etc. wszystkich ich wytłumacza przed Najwyższym Trybunałem opinii publicznej, przed tą Globalno-medialno Demonokratyczną Widownią. Twierdzi, że teraz po latach praktyki każdego śmiertelnika może ze wszystkiego wytłumaczyć, tylko mu się nie zawsze chce, bo śmiertelni ciągle wyprawiają to samo, w kółko to samo, ad libitum, ad nauseam.

Od lat nie medytuje. Wszyscy medytują, a on nie. Nic nie robi tylko się gapi nie wiadomo na co, nie wiadomo po co i nic na ten temat nie mówi. Tak bez premedytacji i interpretacji. I ma dosyć tłumaczenia tych wielkich, złotoustych kaznodziejów zen. I dlatego prosi ich by codziennie ścierali z ust ten 24-karatowy złoty pył i rozdawali go starym, biednym kurwom, więdnącym jak podlane alkoholem zasuszone kwiaty sterczące na rogach ulic, bo one nie mają już nic. Tylko pigułki albo żyletkę.

Poza tym krytykuje. Głównie przedstawienia teatralne i pisuje o teatrze dla „Teatru”, „Odry”, „Res Publiki”, „Kontekstów”. Nie lubi chamstwa i kłamstwa w teatrze i w życiu, ani psychopatologii, ani brutalizmu, ani postmoderniszatkowizmu. Uważa, że teatr winien być sztuką szlachetną tak jak poezja i proezja. I jest zdania, że choć teraz każdy potrafi pokazać namiętności dolnych partii, to prawie nikt nie potrafi wydobyć najlepszego akordu z górnych partii i, że gdy ludzie wstydzą się wyrażać uczucia wyższe to one ulegają atrofii i w końcu umierają. A umysł i ciało jeszcze niby żyją, ale potem też rozpadają się, a życie toczy się dalej i ptaki śpiewają.

Ze wszystkich rzeczy jakie tłumaczył za najmądrzejszą uważa Sutrę Serca (Pradżnię Paramitę) i książkę Toni Packer Wolność od autorytetu. Gdyby miał mieć grób, to by prosił, by na nim wyryć powyższe zdanie, ale ponieważ nie będzie miał żadnego grobu, nigdzie, pisze to tu. Wszystkich pozdrawia bardzo serdecznie i życzy im nieśmiertelnej, niepodzielnej, naturalnej otwartej obecności.

LINKI:
http://www.teatr-pismo.pl/po-premierze/316/na_ratunek_duszy/
http://www.teatr-pismo.pl/archiwalna/index.php?sub=pokaz&f=artykul&nr=699
http://www.teatr-pismo.pl/archiwalna/index.php?sub=pokaz&f=artykul&nr=1498
http://www.taraka.pl/tanczacy_zbawiciel_jerzego_grotowskiego
http://www.taraka.pl/spis.php?aut=28

BRAVE FESTIVAL

Brave Festival – Przeciw Wypędzeniom z Kultury to festiwal odbywający się na terenie Wrocławia oraz kilku mniejszych miejscowości Dolnego Œląska. Powstał w 2005 roku z inicjatywy Stowarzyszenia Kultury Teatralnej pieśń Kozła. Dyrektorem festiwalu jest Grzegorz Bral.

Brave Festival to wydarzenie artystyczne, które łączy w sobie sztukę z zaangażowaną społecznie ideą. O wyjątkowości Brave Festival stanowi jego formuła opierająca się nie tylko na prezentowaniu, lecz przede wszystkim wspieraniu i ochronie wielości artystycznych tradycji z całego świata, ze szczególnym naciskiem na te, którym grozi marginalizacja bądŸ całkowity zanik. Gośćmi festiwalu są nie tylko wybitni artyści i twórcy, lecz również zwykli ludzie, którzy dbają o przetrwanie tradycji i spuścizny swoich przodków. Brave Fesitval jest bowiem wydarzeniem, w którym nadrzędną wartością jest nie tyle prezentacja samych działań artystycznych, lecz przede wszystkim koncentracja na działaniach pozwalających ocalić unikatowe tradycje i ciągłość kultury oraz wspieranie jej przedstawicieli. Do tej pory odbyło się dziewięć edycji pod nazwami „Magia Głosu”,”Głosy Azji”, „Zatopione Pieśni”, „Rytuał zaczyna się w Afryce”, „Wszystkie modlitwy świata”, „Zaklinacze”, „Maska”, „Wtajemniczenie kobiet”, „Zaginiony rytm”, podczas których można było zapoznać się z muzyką, filmami oraz działaniami performatywnymi, rytuałami i modlitwami z całego świata. Na Brave Festival występowali do tej pory artyści i zespoły m. in. z Chin, Japonii, Korei, Laosu, Rosji, Australii, Egiptu, Gruzji, Bułgarii, Indii, Mali, Tanzanii, Burkina Faso, Chile, Ukrainy, Ugandy, Kirgistanu, Nigru, Azerbejdżanu, Pakistanu, Polski, Rumunii, Izraela, Sardynii, Macedonii i Francji.

Cały dochód ze sprzedaży biletów w ramach festiwalu przekazywany jest międzynarodowej organizacji Rokpa International, która finansuje projekty społeczno-edukacyjne m.in. w Ugandzie, RPA oraz Tybecie, gdzie pomaga w budowie oraz utrzymaniu szkół dla miejscowej dzieci i młodzieży.

W 2011 roku Brave Festival znalazł się na oficjalnej liście Krajowego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji 2011 w kategorii „Wydarzenia cykliczne i festiwale organizowane przez polskie instytucje samorządowe i pozarządowe”, od wielu lat obejmowany jest on również honorowym patronatem UNESCO.

Marek Mieleszko - producent wykonawczy i manager programowy Brave Festival