13. Międzynarodowe Spotkania Teatralne - OKNO 2009

4. - 8. Listopada 2009

WYDARZENIA FESTIWALU

Liquid Loft (Austria)
"Running Sushi"

Wgląd w filozofię zen z rodziny mangi.
Przedstawienie sekwencyjne.

Liquid Loft poszukuje na scenie drogi samuraja, praktykuje Feng Shui w cyberprzestrzeni, a skok wzwyż przez pałeczki zmienia w klasyczne Pas de Deux.

Doświadczenie i "rzeczywistość" komunikacji kierują się coraz bardziej w stronę płaskiej powierzchni. Obraz skopiował się i udoskonalił, by następnie powrócić do własnej dwuwymiarowej realności. Performance kończy się przeobrażeniem wizerunku komiksowych postaci, próbą re-animacji ich prywatnej idylli, która stała się bezcelowa, w celu napisania możliwego scenariusza przyszłej egzystencji na ekranie.

Reżyseria, koncept, choreografia: Chris Haring
Taniec, choreografia: Stephanie Cumming, Johnny Schoofs
Reżyseria dźwięku: Glim / Andreas Berger
Dramaturgia, reżyseria światła: Thomas Jelinek
Scenografia: Annja Krautgasser
Komiks: Bert Könighofer
Produkcja: Marlies Pucher

Czas trwania: 60 min.

www.liquidloft.at

KIMMO POHJONEN (Finlandia)
koncert

Kimmo Pohjonen - akordeon, głos
oraz
Heikki Iso-Ahola - reżyseria dźwięku
Ari "Valo" Virtanen - reżyseria światła

www.kimmopohjonen.co

Jedyną misją fińskiego akordeonisty-ryzykanta, Kimmo Pohjonena, jest poszerzanie możliwości dźwiękowych i scenicznych akordeonu do poziomu nigdy wcześniej nie osiągniętego. Łącząc grę na akordeonie, swój głos, dźwięk surround i imponujące pokazy świetlne Kimmo Pohjonen stwarza za każdym razem unikalny i urzekający występ.

Kimmo Pohjonen to wizjoner o nieskrępowanej energii. Tworzy od 30 lat, inspirując się wszystkimi formami muzyki akordeonowej, m.in. folkiem, muzyką klasyczną, eksperymentalną. Studia na postępowej i innowacyjnej Sibelius Academy na wydziale muzyki folkowej były decydującym czynnikiem dla jego rozwoju - dzięki nim stał się kreatywnym i wszechstronnym muzykiem/performerem.

Kimmo Pohjonen regularnie koncertuje na całym świecie. Jest zaangażowany również w liczne projekty muzyczne. W ramach zespołu KTU współpracuje z Teksańczykami - Patem Mastoletto i Treyem Gunnem z King. Z geniuszem samplowania, Samuli Kosminenem, znanym z islandzkiego zespołu MuM, tworzy projekt Kluster (album wydany w 2002 roku). W ramach projektu Uniko zespół Kronos Quartet wykonywał muzykę skomponowaną przez Pohjonena i Kosminena. Wspólny album dokumentujący projekt zostanie wydany jeszcze w 2009 roku. Kimmo Pohjonen współpracował również z artystami, designerami i VJ-ami (Maritą Liulią, Antti Kuivalainen), tancerzami i choreografami (Lisą Torun w 2005 roku, Tero Saarinen i Carolyn Carlson w 2006 roku). Komponuje też muzykę filmową. Jest zapraszany na liczne festiwale muzyczne.

Vegard Vinge/Ida Müller (Norwegia)
"Dom lalki" - przedstawienie

"Dom lalki" jest pierwszą częścią Sagi Ibsena stworzonej przez norweski duet Vinge/Müller. Bezkompromisowy teatr Vegarda Vinge i Idy Müller charakteryzuje się oryginalnym językiem, który jest połączeniem opery, teatru lalek, kreskówki, horroru i performance'u.

"Dom lalki" ukazuje tęsknotę jednostki za wolnością oraz jej konsekwencje: samotność, agresję i wyobcowanie. Pieniądze, słodycze i tarantella, gniew i apokalipsa... są tutaj dźwiękowo dostrojone do dwuwymiarowego świata z tektury.

Po premierze jeden z krytyków napisał (na kunstkritikk.no): "...niektóre sceny są tak groteskowe, żywe i pełne humoru, że na pewno będą jeszcze wracać do widzów długo po tym, jak opuszczą teatr - nawet na łożu śmierci."

Za drugą część Sagi - "Upiory" - Vinge i Müller otrzymali w 2008 roku Norweską Nagrodę Krytyków. Część trzecia - "Dzika kaczka" - miała premierę w maju 2009 roku na Międzynarodowym Festiwalu w Bergen.

Spektakl tylko dla widzów dorosłych.

Reżyseria: Vegard Vinge
Scenografia i kostiumy: Ida Müller
Reżyseria dźwięku: Martin Aaserud
Światło: Sverre Randin
Asystentka scenografa: Christina Peios
Występują: Petter Width Kristiansen, Harald Kolaas, Christina Peios, Ida Müller i Vegard Vinge

Teatr Dada von Bzdülöw (Gdańsk)
"Czerwona Trawa" - przedstawienie

Dwugłos reżyserski:

Katarzyna Chmielewska:
Po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Borisa Viana rzeczywistość nie jest już taka sama. Jego surrealistyczna wizja jest tak pociągająca i otwierająca, że chciałoby się w niej przebywać i trwać, pomimo goryczy i bliżej nieokreślonego smutku. Być jak pies Senator, któremu do pełni szczęścia brakuje tylko Łapiti, albo jak Lil która posiada dwa specjalnie tresowane chrabąszcze do robienia manicure, albo tańczyć hit Diuka Ellingtona pt. "przeleć mnie".

Leszek Bzdyl:
1 - to książka mojego życia (przeczytałem ją po raz pierwszy mając 22 lata i jakoś utożsamiłem się z Wolfem, co wpłynęło zapewne na mój stosunek do świata przez kolejne 22 lata)
2 - jak się coś zbyt mocno kocha, to się ślepnie i traci dystans
3 - my tańczymy a nie mówimy, a przecież cały urok Viana w języku, więc musimy znaleźć podobny urok w ruchu
4 - z tego co powyżej musimy zacząć z Vianem, a potem przed nim czmychnąć, by zrobić autonomiczne, spełniające się samo w sobie przedstawienie.

Jest to spektakl - w pozytywnym tego słowa znaczeniu - bezpretensjonalny, z nieśpiesznie następującymi po sobie wydarzeniami, przepełniony radosną erotyką. W "Czerwonej trawie" silnie obecna jest typowa dla Dady ironia. Nie przybiera ona jednak ostrego charakteru - jest raczej spojrzeniem z przymrużeniem oka na siebie samych, czy na teatralną relację aktor-widz. (.) Ważny element przedstawienia stanowiła doskonała, momentami sentymentalnie "trącąca myszką" muzyka Mikołaja Trzaski, udanie przeplatająca motywy jazzowe z wpadającą w ucho elektroniką.

Mirosław Baran, Gazeta Wyborcza Trójmiasto, 13.07.2009

Reżyseria: Katarzyna Chmielewska i Leszek Bzdyl.
Choreografia i wykonanie: Katarzyna Chmielewska, Tatiana Kamieniecka, Ula Zerek, Leszek Bzdyl, Radek Hewelt.
Muzyka: Mikołaj Trzaska.
Scenografia: Maciej Chojnacki.
Video: Kamila Chomicz.
W sekwencji video: Cezary Rybiński.
Reżyseria świateł: Michał Kołodziej.
Produkcja: Teatr Wybrzeże, Gdańsk, Stowarzyszenie Teatr Dada von Bzdülöw.

www.dadateatr.pl

Eva Meyer-Keller (Niemcy)
"Death is certain" - performance

Wiśnie mają delikatną skórkę, mięso i rodzaj kości w środku. Ich sok jest czerwony jak krew. Jeśli traktujesz je tak, jak ludzie traktują czasem innych ludzi, wtedy same stają się ludźmi albo przynajmniej ożywionymi przedmiotami, które zapraszają do tego, żeby się z nimi identyfikować. zainspirowane bajkami, gdzie czasem przedmioty ożywają i tym samym stają się projekcją naszych własnych doświadczeń i fantazji. W performensie "Death is certain" Eva Meyer-Keller wybrała dwie wiśnie na swoje protagonistki. Ich łodyżki zostały usunięte, ale owoce nie są ani myte ani drylowane. Zamiast tego są zabijane. Artystka załatwia sprawę ręcznie, zamieniając codzienną czynność w coś brutalnego. Widzom przypomina się śmierć oglądana na filmach, ale także rzeczywistość egzekucji. Skojarzenia z indywidualnym i zbiorowym doświadczeniem konfrontowane są ze słodką śmiercią na kuchennym stole.

Performance: Eva Meyer-Keller.
Produkcja: Eva Meyer-Keller.
Dzięki uprzejmości: Vooruit Gent, Stuk Leuven.
Podziękowania dla: Alexandry Bachzetsis, Juana Dominguez, Mette Edwardsen, Cuqui Jerez, Martina Nachbar, Rico Repotente.

www.evamk.de

Eva Meyer-Keller (Niemcy)
"Shattenspiele" - performance

Witamy!

W Grze Cieni uczestnicy przejmują trzy funkcje: grają, oceniają, obserwują.

Każda gra trwa około siedmiu minut.

W dowolnym czasie odbędą się cztery gry, w których weźmie udział osiem osób (po dwie w każdej rozgrywce).

Jeśli zdecydujesz się zagrać, usiądź proszę w poczekalni, obserwuj i przygotuj się, popijając kieliszek szampana (opcjonalnie).

Podczas gry cieni powinna panować cisza.

W grze można wziąć udział wielokrotnie.

Performance: Eva Meyer-Keller.
Współpraca: Kay Grothusen i Rico Repotente.
Pomoc: Irina Müller i Tilo Schierz-Crusius.

www.evamk.de

Eva Meyer-Keller (Niemcy)
"Handmade" - video

W pracy video "Handmade" trzy różne scenariusze kataklizmów są re-aktywowane za pomocą modeli. Eva Meyer-Keller odnosi się to tych procesów jak do 'choreograficznego rękodzieła artystycznego'. Z figlarną precyzją używa przedmiotów domowych, urządzeń i elementów, takich jak mikser, suszarka i woda, po to, by symulować stany zagrożenia spowodowane zmianami klimatu. Scenariusze są odgrywane w akwarium umieszczonym na obrotowym dysku. Ponieważ szkło akwarium odbija pokój, kamerę, statyw i ręce Evy Meyer-Keller oraz jej pomocników, widzowie oglądają w tym samym czasie ekstremalne załamania pogody, a także warunki ich powstawania. Odgłosy pracujących urządzeń, dochodzące spoza kadru, zostawiają wiele miejsca dla skojarzeń.

www.evamk.de

Sons of Liberty (Norwegia)
"PRE SANG REAL" - spektakl

"Pre sang real" to malowniczy obraz ułożony z punktów kulminacyjnych twojego najgorszego koszmaru, od nas dla ciebie: jesteś ścigany przez wampira i chociaż biegniesz, twoje stopy tkwią w miejscu. Nagle wpadasz do niekończącej się jamy, ściga cię klaun z zaostrzonymi zębami, wilkołak i Margaret Thatcher ze swoim ALZHEIMEREM. Nikt nie może usłyszeć twojego krzyku. Toniesz, a nie potrafisz pływać, woda wypełnia twoje gardło. Długie, żylaste dłonie sterczą między ścianą a łóżkiem, zauważasz je kątem oka tuż przed zaśnięciem. Twoja matka odwraca się do ciebie, lecz nie jest twoją matką, ale mięsożerną wiedźmą na hamaku. Lis zachodzi cię od tyłu i usypia chloroformem. Spadasz z klifu i żałujesz tego. Myślisz, że znalazłeś swoje klucze, lecz kiedy się budzisz wciąż ich nie masz.
To tak, jakbyś już na zawsze miał zostać w kinie. Każdy sens powstaje. To tak, jakbyś zgubił się w lesie, każdy sens znika. Wszystko jest zabijane przez wszystko inne, cięcie za cięciem.

"Sons of Liberty" to grupa stworzona w 2003 roku przez Stinę Kajaso i Lisę Charlottę Badouin Lie. Po studiach na Akademii Sztuk Scenicznych w Norwegii duet wypracował własne środki ekspresji na obszarze pomiędzy sztuką performance'u, a teatrem opartym na tekście. W scenicznych eksperymentach Sons of Liberty można dostrzec nawiązania do komiksów, filmów i kultury popularnej.

www.sonsofliberty-hallojs.blogspot.com

www.myspace.com/sonsofliberty_oslo

Teatr Porywacze Ciał (Poznań)
"More Heart Core!" - przedstawienie

Scenariusz, reżyseria
oraz wszystko, co zobaczysz i usłyszysz:
Katarzyna Pawłowska i Maciej Adamczyk.

Katarzyna Pawłowska i Maciej Adamczyk znowu razem na scenie! Nareszcie! Minęło juz kilka sezonów od ich ostatniego spektaklu w duecie. Porywacze Ciał poszerzali bowiem zespół, a równocześnie ewoluowali coraz bardziej w stronę performance'u . "Doewoluowali" jednak do "More Heart Core!". A to petarda, wulkan, gejzer, tornado... Dopiszcie, co tylko jeszcze chcecie - nic nie będzie przesadą.

Ewa Obrębowska-Piasecka, Głos Wielkopolski, 27-28 czerwca 2009

W każdym z nas drzemie wściekły kundel, chcemy mu wyrwać kły, ale to nic nie da. Trzeba go szczerze pokochać - przekonują (.) aktorzy z Teatru Porywacze Ciał. Ich "More Heart Core", jedna z tegorocznych produkcji festiwalu Malta, to autorska literatura na scenie. I lektura obowiązkowa.
Oto kobieta i mężczyzna. Popychają przed sobą metalowe balkoniki i wyrzucają z plastikowych koszyków ulotki (.). Adamczyk strzela swoimi monologami niczym z karabinu maszynowego: - Wszystko mnie wbija w depresję, kształt Polski, Węgrzy, a nawet Czesi, chociaż robią dobre filmy i dostają za nie nagrody w Warszawie - stwierdza. - Ale to też mnie wbija w depresję, bo jak Warszawa w czterdziestym czwartym leżała zburzona, to Czesi nawet tyłka nie ruszyli - zauważa, nie bez racji. Katarzyna Pawłowska ze swoim słowotokiem nie pozostaje w tyle za scenicznym partnerem: rozdaje widzom kolorową plastelinę, która ma wszystkich zjednoczyć, jak na zbiorowym mityngu w gabinecie psychologa. I tutaj pozorowany spokój wymyka się jednak spod kontroli, gdy aktorzy wdają się w sceniczny pojedynek (.) Na szczerej interakcji z widzami Porywacze Ciał budują prawdziwą teatralną perełkę. Nie wolno jej przegapić.

Marta Kaźmierska, Gazeta Wyborcza Poznań, 26 czerwca 2009

Spektakl tylko dla widzów dorosłych.

www.porywaczecial.art.pl

Teatr Kana (Szczecin)
"Lailonia" - spektakl

Spektakl na motywach zbioru opowiadań: "13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki" Leszka Kołakowskiego.

Postacie z bajek Kołakowskiego boją się anonimowości. Robią wszystko, żeby zaznaczyć swoją obecność, zwrócić na siebie uwagę, wyróżnić się z tłumu, zaistnieć. Wierzą, że jeśli uda im się spełnić w tym dążeniu poczują się wreszcie szczęśliwe.

Podobnie jest z aktorami, którzy wcielają się w mieszkańców Lailonii. Chęć zaistnienia na scenie staje się dla nich coraz silniejszą pokusą. Każdy chce mieć swoje "pięć minut", pragnie żeby jego występ był sukcesem. Każdy chce zostać zwycięzcą, nikt - przegranym.

Tymczasem bohaterom bajek Kołakowskiego nie udaje się osiągnąć upragnionego szczęścia, ich działania kończą się najczęściej porażką. "Tu na ziemi nie ma sukcesu. Oczywiście są ludzie sławni. Jednak mimo wszystko bym utrzymywał, że wszyscy jesteśmy nieudacznikami" - pisze Kołakowski. Czy mamy, zatem zaakceptować życie jako nieuchronną porażkę? Czy oznacza to, iż nie warto podejmować próby zawalczenia o własne szczęście? Czy mamy w ogóle szansę na wygraną w szamotaninie z własnym losem? Czy mamy jakikolwiek wpływ na jej wynik?

Adaptacja i reżyseria: Mateusz Przyłęcki.
Konsultacja dramaturgiczna: Dorota Semenowicz.
Kostiumy: Wanda Kowalska.
Realizacja: Teatr Kana.
Obsada: Bibianna Chimiak, Karolina Sabat, Tomasz Grygier, Dariusz Mikuła, Waldemar Nicek, Hubert Romanowski, Piotr Starzyński; gościnnie: Anna Witczak (akordeon).

więcej o spektaklu >>>

Boris Nikitin (Niemcy)
"Woyzeck" - przedstawienie

Punktowe światła rozpraszają się na podłodze sceny, maszyna do robienia dymu pracuje cicho w kącie, kable i mikrofony zwisają z sufitu. "Woyzeck" zamienia przestrzeń teatralną w radiowe laboratorium - wszystko, co wydarza się w jego wnętrzu jest transmitowane w eter. Aktor jest tutaj moderatorem przedstawienia i szkicem głównego bohatera - sztuka Buchnera to tylko punkt wyjścia. W centrum brzmi krzyk Woyzecka: "co jest tym, co mówi?". Spektakl balansuje pomiędzy performancem mającym kształt wykładu, a eksperymentalną audycją radiową. W 2008 roku "Woyzeck" Borisa Nikitina otrzymał nagrodę jury na festiwalu "100Grad" w Berlinie.

Goodiepal (Dania)
"Mort Aux Vaches Ekstra Extra - RADICAL COMPUTER MUSIC" - performance

Ekscentryk i indywidualista Goodiepal należy do najbardziej oryginalnych artystów dźwiękowych w Europie. Zdefiniowanie jego twórczości jest niezwykle kłopotliwe - znaczący wpływa na jej kształt ma duński folk, ale pojawiają się tam także dziecięce melodie, delikatna cyfrowa manipulacja, jak również wszelkie dźwiękowe przedmioty, jak choćby pozytywki. Podczas koncertów artysta prowadzi słuchacza pomiędzy magicznymi mechanicznymi ptakami, a miniaturowymi modelami planet, które wprawione w ruch, ożywają na oczach widza.

Goodiepal występuje na całym świecie i prowadzi warsztaty na temat swoich niezwykłych praktyk i idei. Był wykładowcą w DIEM (Danish Institute for Electro-acoustic Music) prowadzonym przez Royal Academy of Music w Aarhusw Danii.

Spektakl muzyczny, który zaprezentuje w Szczecinie będzie miał formę interaktywnych warsztatów połączonych z wykładem - każdy widz nauczy się podstaw tworzenia niepowtarzalnej i inteligentnej komputerowej muzyki elektronicznej według zasad Goodiepala, a także będzie miał swój bezpośredni udział w budowaniu przedstawienia.

Edit Kaldor (Holandia)
"Point Blank" - przedstawienie

Edit Kaldor pochodzi z Węgier. Studiowała teatr i literaturę w Nowym Jorku, następnie pracowała jako dramaturg i twórca video z Peterem Halaszem (Squat theater/Love theater). Ukończyła również DasArts w Amsterdamie. W swoich przedstawieniach teatralnych, takich jak "Or Press Escape" (2002), "New Game" (2004), "Drama" (2005), "Point Blank" (2007), wykorzystuje sztukę mediów cyfrowych.

"Point Blank" jest wizualnym przedstawieniem, w którym narracja jest skonstruowana za pomocą fotografii z życia codziennego zrobionych przez dziewiętnastoletnią Nadę, zaproszoną przez Edit Kaldor do prezentacji swojej kolekcji fotografii. Dziewczyna przez lata obserwowała ludzi i robiła im "zdjęcia szpiegowskie", na których udało jej się uchwycić ich osobiste chwile. Wiedziona ciekawością, stała się obserwatorem całego wachlarza sytuacji i zachowań. Sednem zainteresowania Nady jest chęć poznania różnych strategii życiowych, którymi kierują się ludzie. Dzięki zdobytej w ten sposób wiedzy Nada zamierza rozplanować opcje dla samej siebie.

Ludomir Franczak (Słupsk)
"Erft projekt" - performance

Projekt ERFT dotyczy wojennych losów mojej babci - Józefy Wandy Kraus (wcześniej Franczak), z domu Filipczakówny. Babcia przed wojną była osobą niezwykle aktywną - komendantką Strzelca we Lwowie, zdolną gitarzystką i śpiewaczką, żoną Kazimierza Franczaka - pochodzącego z adwokackiej rodziny z dużymi tradycjami. Po wojnie stała się osobą raczej zamkniętą, spędzającą większość czasu w domu. Pewnego dnia w kuchni, przy zamkniętych drzwiach, opowiedziała mojemu ojcu swoje wojenne losy...

Historia mojej babci jest jedną z wielu historii wojennych- jednocześnie jest historią mojej rodziny, wiąże się z jej tożsamością.

Interesuje mnie sam proces "pamiętania". Chcę się dowiedzieć, jak historyczne fakty były zapamiętywane i modyfikowane w atmosferze sekretu rodzinnego- szeptanego po kątach.

Ujawnić, w jaki sposób powstaje legenda i jaki ma ona wpływ na nasze życie.

Efektem projektu jest spektakl/performance/instalacja w którym pomieszane zostały media dźwiękowe, teatralne, wizualne i historyczne.

Ludomir Franczak

erftproject.blogspot.com

EDYCJA 2009: WYDARZENIA | PROGRAM | ZDJĘCIA | VIDEO | FOLDER [PDF - 1,37 MB]