EDYCJA 2012
OFFenes BERLIN
WYDARZENIA
FIRE IS RAGING IN YOUR HAIR
"Musisz się skoncentrować na każdym dniu i poświęcić się mu bez reszty, jak gdyby pożar szalał w twoich włosach"
Taisen Deshimaru.
Współczesny człowiek w ciągłym ruchu: nieograniczony przestrzenią, czasem, przesuwa się swobodnie między rzeczywistością a światem wirtualnym. Przedstawienie bada ten stan rozdarcia między "tu i teraz" a "nie-tutaj", stan nigdy nieustającej aktywności. Jak się odnaleźć w nieprzerwanym potoku bodźców i informacji? Dwa podstawowe działania: ciało poruszające się w czasoprzestrzeni i praca ze skojarzeniami (wyobraźnią, snem i szamanizmem), stają się punktem wyjścia dla autorek, próbujących zrozumieć, jak - pomimo zaangażowania w ciągle zmieniającą się rzeczywistość - zachować stabilność.
Anna Nowicka - tancerka, choreograf, pedagog i psycholog, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, Salzburg Experimental Academy of Dance, dyplomowany instruktor tańca współczesnego. W 2011 roku otrzymała nagrodę DAAD oraz stypendium Studienstiftung des deutschen Volkes. W czerwcu 2012 roku ukończy studia magisterskie z choreografii w HZT/Ernst-Busch w Berlinie.
Weronika Pelczyńska - absolwentka Salzburg Experimental Academy of Dance, inżynier Wydziału Inżynierii Produkcji Politechniki Warszawskiej. Występowała w Austrii, Niemczech, Włoszech, Polsce, ponad 3 lata współpracowała z teatrem Studio Buffo, brała też udział w kilku produkcjach telewizyjnych. Producentem jej debiutanckiego solo, była Komuna Warszawa. "Fire is raging in your hair" stworzony z Anną Nowicką to jej drugi solowy spektakl.
MICA-MOCA
Berliński fenomen roku 2011, o którym dyskutowała alternatywna Europa.
W ciągu pięciu miesięcy, od maja do października, w starej fabryce w dzielnicy Wedding grupa kilku osób, praktycznie bez pieniędzy, zorganizowała ponad 500 wydarzeń, angażując 2000 artystów oraz kilkadziesiąt tysięcy widzów i uczestników.
"Byliśmy we właściwym miejscu i czasie" mówi Christophe Knoch, jeden z liderów projektu, który osobiście opowiedział w Kanie tę niesamowitą historię. Zaraz potem Ośrodek opanowali związani z MICAMOCA artyści, do Szczecina przybyli prosto z Norwich Festival w Anglii, by na jeden wieczór przybliżyć unikalną atmosferę panującą w MICAMOCA. Wśród atrakcji: opera telefoniczna, spektakl lalkowy bez lalek, taneczne solo oraz intymne spotkanie z włoskim aktorem na strychu. Warto znaleźć się w centrum wydarzeń.
"ONE IS ALMOST NEVER" / "JEDEN JEST PRAWIE NIGDY"
"one is almost never" to 'szkicowa kompozycja', wypełniająca egzotycznymi dźwiękami, zmysłowym tańcem i zwyczajnymi przedmiotami zaskakująco jawną przestrzeń gry pomiędzy publicznością a performerką.
Elpida Orfanidou (1981) studiowała taniec w Atenach, Arnhem (licencjat z choreografii), na Centre Choreographique National w Montpellier CCN (ex.e.r.ce 2007, pod kierunkiem Mathilde Monnier & Xaviera Le Roy) i w Londynie (magisterium na wydziale Performance Practices&Research w Central School of Speech and Drama, pod kierunkiem Any Sanchez-Colberg , 2008). Równolegle Elpida ukończyła z najwyższymi notami studia muzyczne w klasie fortepianu na Konserwatorium Helleńskim, jak również uzyskała tytuł magistra farmacji na Uniwersytecie Ateńskim. Jej studia zagraniczne w dziedzinie tańca finansowała grecka Państwowa Fundacja Stypendialna. W 2009 Elpida otrzymała Stypendium DanceWEB na Festiwalu Impulstanz w Wiedniu. Elpida tworzy swoje przedstawienia zarówno sama jak i we współpracy z innymi artystami. Do jej ostatnich projektów należą: "united states" ["stany zjednoczone"], wspólnie z Hermannem Heisigem (Teatar&TD / Zagrzeb 2011, fabrik Potsdam, HAU3 / Berlin 2012), "Parrots at the Seabed" ["Papugi na dnie morza"] (Festiwal w Atenach i Epidauros 2011), "Of High Importance" ["Wielkiej doniosłości"](Tanztage Berlin 2011). Jako performerka Elpida współpracowałą m.in. z takimi artystami, jak: Hermann Heisig, Gui Garrido, Mahela Rostek, Tim Etchells, Meg Stuart, Vlatka Horvat.
"STRANGERS IN A SONG" / "NIEZNAJOMI W PIEŚNI"
Brina Stinehelfer / Per Aspera Productions
Reżyserka operowa Sybille Polster oraz mezzosopranistka Dylan Bandy, prezentują interaktywne przedstawienie operowe "Strangers in a Song". Zadzwoń, by usłyszeć swój własny, prywatny koncert. Rozkoszuj się ulotną chwilą intymności z anonimową śpiewaczką operową.
"DIE WELT DREHT WEITER" / "ŚWIAT KRĘCI SIĘ DALEJ"
Nasz bohater czuje się samotny, opuszczony, zdruzgotany. Jest wtrącony w ten świat niczym do więzienia. Drzwi zaryglowane, nie ma wyjścia awaryjnego. Przyprawiająca o mdłości cela.
Partnerami jego dialogu będą tylko przedmioty. Będą one odzwierciedlać jego percepcję i przejmować jego emocje. Relacje mające charakter uzależnienia doprowadzą do psychozy. Ostatni spacer jest bolesny.
Opowiemy historię bohatera, który jest widoczny tylko dzięki animacji otaczających go przedmiotów.
Animacja: Christopher Schleiff
Projekt oświetlenia: Johanna Seitz
Dramaturgia: Kirsten Ueberholz
Reżyseria: Matthias Jochmann
http://www.zahmundheiter.de/stuecke/dieweltdrehtweiter/
http://www.uni-giessen.de/theater/de/veranstaltungen/archiv/764
"OLTRE IL REGNO" inspirowany twórczością Dino Buzzatiego
W granicach swojego istnienia, człowiek widzi jak jego życie samo się pochłania, starając się przekroczyć to ograniczenie, próbuje nadać mu sens...
Opowieść o podróży, pośród wspomnień i nadziei, ambicji i porażek oraz kroków, które wyznaczają odległość pomiędzy tymi, którzy pozostają, a tymi, którzy odchodzą...
scenariusz i wykonanie: Carlo Loiudice
muzyka: Marta Collica
scenografia i oświetlenie: Tony Martin
ROOF
Żyjemy na dachach, które nas chronią, trzymają nas blisko siebie, czasem wpychają nas w kąt, czasem nakrywają, a czasem zapadają się na nas...
"roof" (pl. dach) to opowieść o dwójce ludzi, próbujących zwolnić tempo nie przestając biec, starających się zbliżyć do siebie pozostając osobno. Jeśli równowaga między dystansem a bliskością nie może być osiągnięta, jeśli jedyną zrozumiałą rzeczą jest brak komunikacji, jeśli cisza jest jedynym, co można usłyszeć. gdzie podziewa się to, co nie wyrażone i nie oznajmione? "roof" jest zbudowany na ciszy. Próba spowolnienia zegara i dwie osoby, które się zatrzymały...
Czy tutaj to jest dla niej właściwe miejsce? To zależy, jak długo tu zostanie.
Myślała, że dobrze siebie zna, ale była w błędzie.
Chciałaby porządnie się poskładać.
On niecierpliwi się najbardziej, kiedy chodzi o efekty.
Człowiek może umrzeć. Dach może się zawalić.
Jednak śmierć nie przyjdzie w taki sposób.
Czasem ona traci orientację. To, czego wciąż pragnie się dowiedzieć, odsuwa w kąt.
A później stwarza nowe rzeczy z kurzu i pyłu.
Czasem jego myśli wędrują: Kim jesteś? Dlaczego jesteś tutaj?
Obawia się zimna panującego w Rosji.
Szczególnie interesują ją jego plecy. Nigdy nie dbamy, żeby ładnie wyglądały.
To, co ona w sobie podziwia, to zdolność do nie działania.
On lubi tę arię, nieco melancholijną, trzeszczącą atmosferę, dramatycznie kiczowatą.
Nawet nie wie, o czym ona śpiewa.
Próba zbliżenia się do siebie nawzajem.
Może dopiero jutro.
"Spróbuj ponownie. Polegnij ponownie. Polegnij lepiej." Samuel Beckett
Pomysł / choreografia: Leyla Postalcioglu
Wykonanie: Benjamin Block, Leyla Postalcioglu
Reżyseria świateł: Asier Solana Arce
Muzyka: Antonio Máchin
Konsultacja dramaturgiczna: Carmen Mehnert
Leyla Postalcioglu (1981) urodziła się w Istambule, od 11 lat mieszka w Niemczech. Po studiach na Uniwersytecie Folkwang pracowała jako tancerka w Państwowym Teatrze Kassel pod dyrekcją Kuo Chu Wu i Johannesa Wielanda. Od 2012 mieszka w Berlinie, tworząc choreografie i tańcząc jako freelancerka. Współpracowała m. in. z Meg Stuart/Damaged Goods (przy "Off course", "atelier" ) oraz z Davisem Freemanem/Random Scream (przy "Expanding Energy"). Od ukończenia studiów stworzyła choreografię do kilkunastu etiud. "roof" jest jej pierwszym "pełnometrażowym" spektaklem i piątym, przy którym współpracowała z Benjaminem Blockiem.
MYŚLI - SZUMI ( ES GLAUBT - ES RAUSCHT)
W szumie jest wszystko i nic. Szumienie jest chaotyczne i przy tym jednolite, jak wieczny ruch, który wydaje się być bezruchem. Drżenie i migotanie. Szum pojawia się, kiedy forma znika, dopiero wówczas stając się dostrzegalna jako forma. W "es glaubt es rauscht" teatr muzyczny bruit! bada akustycznie, wizualnie, a także filozoficznie, trudny do pojęcia fenomen szumienia. Badacze dźwięku i obrazu poprzez muzyczne, sceniczne i instalacyjne struktury próbują uchwycić zmysłowy i abstrakcyjny wymiar szumu. Tworzą szeleszczące i szumiące światy dźwięku i obrazu, próbując określić to, co jest nie do określenia. Balansując pomiędzy sensem i bezsensem, badacze bruit! widzą w odurzeniu, w stanie szumu wyzwolenie od prymatu kultury wizualnej - w celu uwrażliwienia widzów na kulturę słuchową.
Koncept/realizacja: Julia Hundt, Karoline Kähler, Matthias Meyer, Marcus Thomas
musiktheater bruit! składa się z muzyków, artystów teatralnych i medialnych, jak i z badaczy przestrzeni, przeprowadzających eksperymenty w poszukiwaniu zmysłowości i ważności kulturowych i społecznych zjawisk. Teatr muzyczny bruit! jest kolektywem równouprawnionych członków, z których każdy może wypowiadać się we własnym artystycznym języku. Do produkcji "es glaubt es rauscht" ("myśli - szumi") (2010), członkowie grupy w pierwszej fazie projektu indywidualnie zbadali różne aspekty zjawiska szumu, zbierając w ten sposób rozległy materiał, który w drugiej fazie został wspólnie przekształcony, wyabstrahowany, umieszczony w nowym kontekście i złożony w pierwsze pomysły sceniczne. Przestrzeń, dźwięk, język i muzyka w procesie powstawania spektaklu były traktowane jako równorzędne środki wyrazu. W końcu kwartet złożył wszystkie części w teatralny performance dźwiękowy i zaprezentował publiczności całe spektrum wyników badań tego każdemu znanego, a jednocześnie wciąż obcego fenomenu szumienia.
ANALOGOWY AVATAR
Czy można podróżować za kogoś? Czy można wysłać kogoś w swoje miejsce na wycieczkę? Czy żywy człowiek może stać się czyimś awatarem, poza światem Internetu? Jak by to było, gdyby ktoś wykonał za nas rzeczy, które w przeciwnym razie przeżylibyśmy tylko wirtualnie?
Johanna jest analogowym avatarem. Pojechała do Santiago de Chile. Podporządkowała swoje działania cudzym rozkładom dnia, życzeniom i celom swoich klientów. Podczas każdej wyprawy zbierała dokumentację i zdjęcia. Nagrywała rozmowy, zachowywała przedmioty i wszystko to przywiozła ze sobą do Niemiec. W swoim spektaklu Johanna przedstawi rezultaty swojej podróży i podejmie próbę odpowiedzi na pytania: czy można oddelegować nie tylko pracę, ale także przyjemności? Kto w takim przypadku ostatecznie ich doświadcza? Jak przekazać reprezentacje doświadczonego wydarzenia z powrotem jego autorowi? I co to wszystko ma wspólnego z teatrem.?
Realizacja: Benedikt Bernstorff, Johanna Castell, Johanna Gagern i Katharina Kellermann.
