12. Międzynarodowe Spotkania Teatralne - OKNO 2008

19. - 22. Listopada 2008

WYDARZENIA FESTIWALU

TEATR AKHE (ROSJA) - "GOBO. DIGITAL GLOSSARY"

Grupa, założona w 1989 roku przez Maxima Isajeva, Pavla Semczenko i Vadima Vasilieva, członków słynnego teatru Borisa Poznizovskiego "Yes - No", ma swoje korzenie w awangardowym ruchu artystycznym, który "eksplodował" w latach 90-tych w Petersburgu, dając początek przemianom w myśleniu o teatrze jako przestrzeni działań i eksperymentów twórczych. Artyści działali w słynnym petersburskim domu sztuki "Pushkinskaja 10", gdzie do tej pory mieści się ich siedziba. Od początku swoich autorskich poszukiwań twórczych najważniejsza była dla nich niezależność formalna, stylistyczna i gatunkowa. Ich zainteresowania koncentrowały się przede wszystkim na sztukach pięknych, sztuce performance i filmie, tworzyli "para-rytualne zdarzenia teatralne", dzięki którym zasłynęli w środowisku artystycznym Petersburga i Moskwy. Po odejściu Vadima Vasilieva (w połowie lat 90-tych), artyści zaczęli się określać jako "teatr kolektywny", zaczęli też zapraszać do współpracy profesjonalnych aktorów. W 1996 roku do zespołu ponownie dołączyła Yana Tumina, aktorka, która grała w ich wcześniejszych filmach eksperymentalnych. Od tego czasu tworzą spektakle sceniczne, uczestniczą w licznych festiwalach i projektach teatralnych, współpracują także z wieloma artystami i grupami, m.in. z Teatrem Derevo (Rosja/Niemcy), Lantaaren (Holandia), Toihaus (Austria), Slavą Poluninem (Rosja), Teatrem Formalnym (Rosja), Teatrem Project (Niemcy). Kontynuują także swoją działalność jako malarze, designerzy, scenografowie, reżyserzy filmowi. W Szczecinie występowali podczas Festiwalu Rosja Magiczna 2000 i 2001 ("Pooh and Prah", "White Cabine") oraz na Międzynarodowym Festiwalu Artystów Ulicy 2003 ("Alchemiczne małżeństwo", "White Cabine").

Sztuka Teatru Akhe, to niezwykłe połączenie happeningu, sztuk plastycznych, instalacji, wideoartu i fotografii. Często są nazywani "rosyjskim teatrem inżynieryjnym" lub "teatrem optycznym". Siebie jako aktorów określają mianem "operatorów przestrzeni scenicznej" - główną rolę w ich przedstawieniach odgrywa bardzo precyzyjnie wykreowana rzeczywistość, składowa scenografii (czy raczej używanych na scenie przedmiotów-rekwizytów), światła, projekcji filmowych i działań aktorskich - wszystkie te elementy poddane zostają eksperymentom opartym na przewrotnej interpretacji praw fizyki. Akcja dramatyczna zostaje tu zastąpiona logicznym następstwem obrazów i sytuacji. Artyści Teatru Akhe są wynalazcami autorskiego teatru syntetycznego: jednocześnie skomplikowanego, subtelnego, efektownego i poruszającego emocjonalnie.

Ich spektakl "Gobo. Digital Glossary" to swoisty zestaw instalacji i mini-performance'ów, historii opowiadanych różnymi technikami i formami (od niemego kina do teatru cieni), ironicznie pokazujących postać "nieistniejącego bohatera współczesności", jednocześnie naiwnego i zranionego, patetycznego i zdesperowanego, sentymentalnego i nierozważnego. Bohater jest tu definiowany przez wyselekcjonowane przedmioty - aktorzy, "oczarowani zuchwalstwem panoszących się na scenie rzeczy", przyjmują ich reguły gry.

www.akhe.ru

VILLE WALO I KALLE HAKKARAINEN (FINLANDIA) - "KESKUSTELUJA"

Wille Valo jest pionierem, innowatorem i reformatorem współczesnej sztuki żonglerskiej, który w efekcie własnych poszukiwań wynalazł nowe techniki i ruchy żonglowania. Rozwinął także zakres swojej artystycznej ekspresji poprzez pracę nad teatrem wizualnym i teatrem przedmiotów. Jest artystycznym dyrektorem Festival of New Juggling, a także Cirko Festival of New Circus w Helsinkach. Pracował także z Jerome Thomas Company. Jest stypendystą The Arts Council of Finland.

Kalle Hakkarainen jest magikiem i artystą video z Helsinek. W swojej pracy bada nowe rodzaje ekspresyjnych możliwości obrazu video w odniesieniu do czasu i przestrzeni. Wyspecjalizował się w rozwijaniu nowatorskich trików i poszukiwaniu nowych nurtów w sztuce iluzjonistycznej. Jego autorskie pomysły były opublikowane w najważniejszych profesjonalnych wydawnictwach takich jak "MAGIC - Magazine". W 2000 roku wygrał trzecią nagrodę na światowych zawodach magii (FISM) w kategorii Inventions (Wynalazki). Hakkarainen pracował też jako reżyser i montażysta w telewizji, reklamach i przy filmach krótkometrażowych.

"Keskusteluja" to trzecie wspólne przedstawienie tych artystów, którzy stworzyli bardzo specyficzny, rozpoznawalny styl teatru, balansujący z jednej strony na granicy żonglerki, teatru lalkowego i teatru tańca, z drugiej zaś sięgający po manipulację przedmiotem, iluzję, a także zaskakujące efekty filmowe. Wszystkie te elementy wchodzą w dialog z muzyką skomponowaną na potrzeby przedstawienia przez Kimmo Pohjonen / Samuli Kosminen Kluster.

Ich wcześniejsze spektakle: "Odotustila" i "Katoamispiste" były pokazywane w Norwegii, Niemczech, Francji, Portugalii, Hiszpanii, Chorwacji, a także Brazylii. Należą do zespołów wyróżnionych przez Ministerstwo Kultury Finlandii jako oficjalni reprezentanci kultury tego kraju.

Tytuł przedstawienia: "Keskusteluja" (Dyskusja) jest punktem wyjścia do teatralnych badań nad problemem komunikacji i mechanizmem przywiązania człowieka do przedmiotów związanych z komunikacją. Konwersacja i komunikacja przyjmuje w przedstawieniu wiele form: od konkretu do abstraktu. Nie brak też ironicznego komentarza do tego, że rozmowa przybiera czasem formę monologu jednej ze stron. W szerszej perspektywie Keskusteluja bada zagadnienia związane z powtarzalnością, zarówno za pomocą ruchu jak i ruchomego obrazu: sceny wzięte z sowieckiego niemego filmu "Aelita" (1924, reż. Yakov Protazanov), są projektowanie na różne powierzchnie, przez co zyskują nowy wymiar i multiplikują się w wielorakich formach. Temat komunikacji, zostaje tu również potraktowany jako fenomen, który może być oddzielony od swojej formy, czasu i przestrzeni oraz daje możliwość połączenia ludzi i miejsc z różnych rzeczywistości. Widzowie przeżywają interakcje ze starym filmem, który przybiera wiele różnych kształtów na scenie, niemy film zaś jest połączony z klipem video, zrealizowanym w nowoczesnym apartamencie. Bohater Harakkainena pojawia się po to żeby przekroczyć granice teraźniejszości i przestrzeni teatralnej i przenieść się do obrazu video - egzystując w dwóch miejscach tym samym czasie.

"Keskusteluja", to rozmowa z widzem, która zadaje pytania i pozostawia je bez odpowiedzi - w tym właśnie tkwi siła, magia i artyzm tego niezwykłego przedstawienia.

Spektakl został wyprodukowany razem z fińskim centrum Nowego Cyrku - Cirko oraz z Centra des Arts du Cirque de Basie-Normandie. Miał premierę w 2006 roku w Fińskiej Galerii Narodowej w Helsinkach.

Ville Walo i Kalle Hakkarainen wystapią w Polsce po raz pierwszy.

www.w-h-s.fi

TEATR KREPSKO (CZECHY) - "ERRORISM", "POLISH TANGO FOR THREE"

Grupa, założona w 2001 roku, znana jest z bardzo nowatorskich i zaskakujących niekonwencjonalnymi rozwiązaniami improwizowanych etiud aktorskich, a także z posługiwania się żartem, absurdem, czarnym humorem jako elementami działań scenicznych. Ich spektakle to rodzaj przewrotnej gry z widzem, a jednocześnie niezwykłe, poetyckie obrazy, układające się w ciąg abstrakcyjnych znaczeń. Artystów interesuje przede wszystkim człowiek cierpiący z powodu niewypowiedzianych pragnień i szukających możliwości powrotu do stanu radości odnalezionego w sobie dziecka. Chociaż czesko-fińska grupa ma siedzibę w Pradze, jej członkowie pochodzą z różnych krajów. Występowali w wielu ośrodkach sztuki i na festiwalach m.in. w Czechach, Niemczech, Węgrzech, Holandii, Belgii, Luxemburgu, Hiszpanii, Chorwacji, Słowenii, Austrii, Irlandii, USA, Kanadzie, Chile i Pakistanie.

Ich spektakl "Errorism" dotyka "sytuacji, które wszyscy znamy, lub myślimy, że je znamy, lub myślimy, że myślimy, że je znamy". Jest to rodzaj scenicznego traktatu o "terroryzmie błędu" i jego inspirujących konsekwencjach. Czy jest to historia Kopciuszka, czy stąpanie po kruchym lodzie? Czy jeden pocałunek wystarczy, żeby żyli długo i szczęśliwie? Elementy bajek zagubione w świecie dorosłych. Kto na końcu jest bardziej wprowadzony w błąd: aktorzy czy publiczność? To przedstawienie, które bardzo łatwo może być źle zrozumiane, co więcej, ono opiera się na błędzie, błąd jest tutaj mile widziany. "Errorism" nie jest jednym teatralnym daniem, to raczej wiele słodkich, słonych i ostrych przekąsek, podanych z towarzyszeniem muzyki na żywo. Praca nad tym spektaklem była dla jego twórców ekscytującą przygodą z małymi, minimalistycznymi elementami teatru, bez budowania jednej konkretnej historii.

 "polish tango for three" to czarno-biały teatrzyk opowiadający o tajemnicach i niebezpieczeństwach stołów do gry. Wszyscy wiemy, lub powinniśmy wiedzieć, jak niebezpieczna, ale fascynująca jest zabawa ze sprzętem elektrycznym. Rosyjska ruletka, polskie tango i specyficzny czesko-fiński humor mieszają się ze sobą pewnego dziwnego wieczoru przy stole do gry i butelce wódki...

www.krepsko.com

TEATR STELLA POLARIS (NORWEGIA) - "WALDEMARS CHILDHOOD"

Jeden z najważniejszych norweskich teatrów poszukujących, dla którego sztuka jest przede wszystkim przestrzenią spotkania, podróżą przez różne kultury i sposobem na odnalezienie tego co wspólne, na dzielenie się radością życia poprzez taniec, rytm, wymianę. Nazywani są "teatrem żywiołów". W swojej siedzibie w Fossnes w Norwegii organizują liczne warsztaty, projekty i festiwale, inspirowane między innymi przemianą pór roku i związanymi z tym obrzędami. Przez ponad 20 lat swojego istnienia pracowali m.in. z Romami, Afrykanami, Hindusami, Balijczykami, Maorysami. Zajmują się zarówno realizacją dużych widowisk ulicznych, jak również pracą badawczą i przygotowywaniem kameralnych spektakli w oparciu o interesujące ich motywy, historie i techniki sceniczne. W swoich działaniach bardzo często wykorzystują elementy sztuki cyrkowej. Inspiracji szukają także w podróży poprzez epoki, nawiązując między innymi do teatru średniowiecznego, do mitologii hinduskiej i skandynawskiej, a także tradycji i obrzędów wielu różnych obszarów kulturowych. Zespół założyli w 1985 roku Merete Klingen i Per Spildra Borg. "Waldemars childhood" to opowieść artysty występującego w variete na początku 1900 roku, który podczas cowieczornych spektakli wraca pamięcią do swojego dzieciństwa. Bohater dorastał w cieniu matki, kobiety bardzo silnej, zaangażowanej politycznie, jednocześnie chorej, przykutej do inwalidzkiego wózka. Konieczność ciągłego niesienia pomocy, a jednocześnie rozweselania jej w codziennym życiu spowodowała, że wybrał on zawód clowna, który umożliwił mu powtarzanie utrwalonego mechanizmu zachowania i który zdeterminował jego los. Historia ta opowiedziana jest językiem nawiązującym do sztuki cyrkowej - spektakl pełen jest ruchu, magii i muzyki.

www.stella-polaris.com

ELENA STYKOVA (ROSJA) - "TULA"

Aktorka słynnego rosyjskiego Teatru Derevo. Korzenie tego zespołu, który obecnie ma swoją siedzibę w Dreźnie, sięgają do awangardowego ruchu teatralnego, który rozwinął się w Petersburgu na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Założyciel grupy, Anton Adasiński pracował wcześniej w słynnym Teatrze Licedej Slavy Palunina, był także współtwórcą, liderem i choreografem rockowej grupy muzycznej. Derevo łączy w swoich przedstawieniach pantomimę, taniec współczesny, butoh, rosyjską awangardę, komedię dell' arte, klaunadę, performance, physical theatre i happening. Podstawą pracy jest tutaj perfekcyjnie wyćwiczone ciało, które staje się jednym z elementów budowanej na scenie przestrzeni, a zarazem nośnikiem emocji. Derevo to nie tylko teatr, to przede wszystkim system pracy oparty na bardzo ciężkim i długotrwałym treningu, który prowadzi do rzeczywistego uświadomienia sobie podstawowych wartości i ograniczeń ludzkiej kondycji. Jak określają aktorzy Dereva w swoim manifeście: wierzą, że człowiek trzyma głowę pochyloną, wierzą że ważne jest pełzanie niemowlęcia, początek ruchu, początek dźwięku, bezruch, sen, równowaga lunatyka. Wracają do sytuacji podstawowych: do świadomości, że człowiek żyje w stanie nieustającej wojny ze światem, który dał mu życie i że przegrywa tę wojnę w każdym momencie. A jednocześnie mówią o tym, że "są ludzie, którzy odnaleźli pokój, którzy prowadzą piękne i wieczne życie, ale ich głosy są ciche".

"Tula", autorskie przedstawienie Eleny Stykowej. Jest to rodzaj osobistej podróży zbudowanej ze wspomnień, przeczuć, wyobrażeń, pragnień, rozczarowań, krzyku i ciszy, z biegu i bezruchu, ze spojrzeń w studnię, z postaci demonów, smoków i motyli, ze światła słońca i światła księżyca, z własnego snu

www.derevo.org

SCHINDELKILLIUSDUTSCHKE (NIEMCY) - "TAFELMUSIK"

Volker Schindel, Rainer Killius i Tobias Dutschke to trzech muzyków i aktorów, którzy w 2005 r. założyli własną formację muzyczno-performerską. Premiera pierwszej produkcji pod tytułem "Aus der Kammer Musik Theater" miała miejsce w Sophiensalen podczas festiwalu 100°-Festival, gdzie zdobyła nagrodę publiczności. Od tego czasu grupa poświęciła się tworzeniu przedstawień muzyczno-teatralnych o różnorodnych formach. Ich spektakle to niezwykłe połączenie wirtuozerii muzycznej z wysoką dawką abstrakcyjnego humoru i czystej radości gry - rodzaj precyzyjnej kompozycji wypełnionej ciągiem działań aktorskich. "Tafelmusik" to rodzaj muzyczno-aktorskiej etiudy, której realizacja dała początek wspólnej pracy trójki artystów, i która została następnie dołączona do spektaklu "Aus der Kammer Musik Theater". Tytuł przedstawienia nawiązuje do rodzaju muzyki używanej w XVI i XVII wieku jako tło przyjęć, bankietów i spotkań towarzyskich, a także do kolekcji muzycznych przygotowywanych specjalnie w tym celu. Trzech mężczyzn siedzi wokół stołu i prowadzi wokalno-muzyczno-aktorską konwersację, posługując się przy tym przedmiotami codziennego użytku i podstawowymi produktami spożywczymi (mąka, makaron, krzesła, patelnia) i w przewrotny sposób nawiązując do pełnych czarnego humoru i wyrafinowanego okrucieństwa klasycznych bajek ze zbioru "Struwwelpetter".

Volker Schindel urodził się w Darmstadt w 1971 roku. Studiował muzykę i nauczanie fortepianu w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, filozofię na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie i teatr fizyczny u Desmond Jones w Londynie. Od 2002 roku pracuje jako tłumacz, muzyk i performer. Gra na akordeonie w Ensemble Zwischentöne i w duecie Musette Brachiale. W 2005 roku wspólnie z partnerami założył schindelkilliusdutschke - od tego czasu skupia się głównie na działaniach w tym zespole.

Rainer Killius urodził się w Lahr w 1969 roku. Studiował flet i teorię muzyki w Freiburgu, później kompozycję we Frankfurcie nad Menem. Od 1997 do 2000 roku był stypendystą "Mozart-Stiftung von 1838", pobierał także prywatne lekcje śpiewu w Berlinie. Od 1997 roku pracuje jako performer, nauczyciel emisji głosu i teorii muzyki. Jako śpiewaka dysponującego lirycznym barytonem interesuje go szczególnie repertuar klasyczny, romantyczny, muzyka dawna (napisana przed 1700 rokiem) i muzyka współczesna (skomponowana po roku 1950).

Tobias Dutschke urodził się w Woltersdorf koło Berlina w 1967 roku. Od 1987 roku pracuje jako niezależny muzyk (perkusja) biorący udział w radiowych i teatralnych produkcjach w dziedzinie muzyki współczesnej i improwizowanej. Od 1992 roku występuje również jako performer w przedstawieniach teatralnych i muzycznych. W latach 1996 - 1999 studiował klasyczną perkusję w Akademii Muzycznej "Hanns Eisler" w Berlinie.

www.schindelkilliusdutschke.de

PORTNERS KOMPLOT - KONCERT

Duński zespół muzyczny grający skandynawski folk w nowoczesnych aranżacjach, wpisujący się w nurt nazywany w Skandynawii "nową falą tradycji". Muzycy przyprawiają tradycyjne motywy mieszanką kreatywności i eksperymentu, a także łączą żywiołowe improwizacje z melancholią charakterystyczną dla północnych krańców Europy. W ich muzyce pobrzmiewają inspiracje nowoczesną muzyką jazzową i rockową, w kręgu której dorastali, a jednocześnie bardzo silna fascynacja muzyką dawną - są znani między innymi z zaskakujących aranżacji "księgi dźwięków tańca" Reventlow collection z 1799. Instrumentatrium: gitara, saksofon, akordeon, kontrabas.

J.BERGMARK, L.KERLEO, NANO - "DAMPLIFLY"

Grupa muzyków i performerów pracująca pod kierunkiem Johannesa Bergmarka, związanego z Ośrodkiem Fylkingen w Sztokholmie, skupiającym artystów reprezentujących różne nurty nowoczesnych poszukiwań muzycznych. Zespół specjalnie na OKNO przygotowuje interaktywną instalację muzyczną, której elementem będą zarówno działania performatywne, jak również dźwięki wytwarzane przez samych widzów. Będzie ona dostępna przez cały czas trwania festiwalu. Artyści wychodzą z założenia, że każde miejsce posiada swoją dźwiękową rzeczywistość, niezależną od ludzkiej obecności, a jednocześnie każda ingerencja w przestrzeń na nowo określa jej tożsamość - człowiek staje się częścią jej dźwiękowego krajobrazu. Poprzez realizację działań odkrywających potencjał muzyczny przedmiotów codziennego użytku, "pogłosy" starych fotografii, zależność pomiędzy ciszą, a głosem, dźwiękiem ciągłym i przerywanym, będą badali fizyczną i emocjonalną relację człowieka i przestrzeni. Twórcy podkreślają, że pragną jedynie zasugerować możliwości, pozostawiając decyzję o aktywnym, bądź pasywnym udziale w doświadczaniu tej rzeczywistości, każdemu zwiedzającemu.

www.bergmark.org

MAREK WASZKIEL - "AKTOR - LALKA-PRZEDMIOT"

Dyrektor Białostockiego Teatru Lalek, wykładowca na Wydziale Sztuki Lalkarskiej, wcześniej m.in. prorektor d/s Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku Akademii Teatralnej w Warszawie, prezes Polskiego Ośrodka Lalkarskiego POLUNIMA, członek Komitetu Wykonawczego UNIMA International, prezydent The UNIMA Training Commission, przez ponad 20 lat jeden z redaktorów "Pamiętnika Teatralnego". Podstawową specjalnością Marka Waszkiela jest teatr lalek. Wykłada, prowadzi badania historyczne, pisze, tłumaczy, dokumentuje, uprawia krytykę teatralną, redaguje, wydaje, konsultuje. Doradza w sprawach związanych z lalkarstwem zarówno w Polsce jak i na świecie. Jest zapraszany na międzynarodowe sympozja i festiwale jako referent i juror. W swoim dorobku ma ponad 350 publikacji W ostatnich latach prowadzi m.in. dwie serie wydawnicze: "Lalkarze - materiały do biografii", w której ukazało się dotąd ponad 30 tomików dokumentujących działalność artystyczną lalkarzy, oraz - "O teatrze lalek", w której ukazało się 6 tomów prac historyczno- i teoretyczno-teatralnych z dziedziny lalkarstwa.

W 2000 roku ukazał się pod jego redakcją (i współautorstwie) tom The Worldwide Art of Puppetry / L'Art Mondial de la Marionnette. UNIMA 2000, dwujęzyczna publikacja o współczesnej sztuce teatru lalek na świecie, będąca jednocześnie podstawowym kompendium wiedzy o teatrze lalek i praktycznym przewodnikiem po światowym lalkarstwie. Spotkanie z MW na temat "Aktor - lalka-przedmiot" będzie rozmową na temat tendencji we współczesnym teatrze, zwłaszcza teatrze lalek, połączoną z prezentacja fragmentów spektakli współczesnych twórców m.in.: Neuville Tranter, Frank Soehnle, Michael Vogel, Duda Paiva, Charlot Lemoine, Hoichi Okamoto czy Iris Meinhardt.

TEATR KANA - "GEIST"

Na festiwalu OKNO Teatr Kana zaprezentuje także spektakl p.t. "Geist" na motywach dramatu "Adam Geist" Dei Loher - ostatnie przedstawienie, nad którym pracował Zygmunt Duczyński (twórca i reżyser Kany, zmarł 15 marca 2006 roku), dokończone przez zespół we współpracy z Arkadiuszem Buszko.

Źródła utworu "Adam Geist" można odnaleźć w skandynawskim dramacie symbolicznym. Podobnie jak tytułowy bohater Ibsena, Peer Gynt, Adam Geist jest nieustannie w drodze. "Zarażony" niechcianym grzechem, doświadczany przez los i ludzi - wędruje w poszukiwaniu własnej tożsamości, nieświadomie dokonując kolejnych zbrodni. Przedstawienie zadaje pytanie o nieprzewidywalność ludzkiego życia, o wiecznie narażone na upadek człowieczeństwo. Spektakl nie jest jednak utrzymany w mrocznej aurze - nieoczekiwane zwroty akcji wprowadzają paradoksalny komizm, otaczając postaci i sytuacje aurą gorzkiego humoru.

"Zobaczyliśmy poruszającą opowieść o człowieku, który poszukując sensu życia błądzi po meandrach zła, popełnia zbrodnie, mimo że nieustannie stara się dążyć "do światła". Teatr Kana opowiada jego historię, używając języka pełnego metafor i niedopowiedzeń. Zbudowany bardzo oszczędnymi środkami spektakl pozostawia wrażenie pięknie i mądrze skomponowanego obrazu, którego siłę stanowi prostota i oszczędność."

Magdalena Janowska - Gazeta Pomorska

"...Teatr Kana pokazuje (...), że można stworzyć spektakl poruszający, o dużej sile budowanych emocji, mądry i ważny (...) Opowieść o drodze życia Adama, która staje się zarazem ścieżką, często niezawinionej śmierci, zaczerpnięta została z dramatu "Adam Geist", niemieckiej dramatopisarki Dei Loher (...) Podróż ta została ujęta w niezwykłą formę przestrzenną. Światło odgrywa w tym przedstawieniu konstrukcyjną rolę (...) Zanurzenie w półmroku, oraz przedłużenie i wyolbrzymienie aktorów przez ich cienie, buduje atmosferę odrealnienia, potęguje wrażenie uczestniczenia w podróży do zaświatów, wycieczki po kręgach piekielnych. (...) Warstwa dźwiękowa tego przedstawienia ma w sobie coś hipnotyzującego. Poruszający śpiew Bibianny Chimak staje się synonimem śmierci, ale również tajemnicy. Głęboka barwa głosu aktorki oraz liryczność śpiewanej pieśni, buduje w widzu ogromne napięcie, budząc skrajne emocje - od niepokoju, aż do wyciszenia (...) spektakl ma w sobie ogromną siłę. Pełen jest niewyjaśnionej duchowości..."

Alicja Rubczak - Nowa Siła Krytyczna

"Geist" Teatru Kana zwyciężył w plebiscycie publiczności XVI Alternatywnych Spotkań Teatralnych "Klamra" 2008.

www.kana.art.pl

Oprócz spektakli odbędą się również spotkania połączone z prezentacjami filmów z VILLE WALO i KALLE HAKKARAINENEM, TEATREM AKHE i TEATREM KREPSKO, warsztaty Teatru Akhe, a także wystawa dokumentująca projekt "Łasztownia/Lastadie. W poszukiwaniu tożsamości miejsca", która będzie prezentowana na terenie Portu Rybackiego GRYF.

WYSTAWA ZDJĘĆ "ŁASZTOWNIA/LASTADIE. W POSZUKIWANIU TOŻSAMOŚCI MIEJSCA"

Wystawa stanowi dokumentację pracy z miejscem, zapis działań w ramach projektu "Łasztownia/Lastadie. W poszukiwaniu tożsamości miejsca". Zdjęcia to klisze kolejnych etapów odkrywania przestrzeni Łasztowni - swoistego "zapomnianego miasta na wyspie", które niesie w sobie ślady pamięci wielokulturowej historii Szczecina i jego mieszkańców, historii praktycznej, codziennej, życiowej (obecne budynki na terenie Portu Rybackiego GRYF to dawna rzeźnia miejska: miejsce przeładunku, handlu, obróbki towaru, składowania odpadków - dawny "brzuch miasta"). Autorzy zdjęć: Tomasz Tarnowski, Robert Zmarzlik, Imre Thormann.

Szczecin to miasto dotkliwie naznaczone historią - ze względu na swoje położenie geograficzne na przestrzeni wieków było miejscem wpływów i osadnictwa Polaków, Duńczyków, Szwedów, Niemców, przejściowo również Francuzów i Rosjan, a także ludności żydowskiej. Po II wojnie światowej minęło jeszcze kilka lat, zanim podjęta została ostateczna decyzja o terytorialnej przynależności Szczecina do Polski. Wszystko to zadecydowało o swoistym kulturowym wykorzenieniu miasta, którego tożsamość oparta była na poczuciu tymczasowości i konfrontacji z wpisanymi w architekturę i historię śladami "obcości". Do tej pory dotkliwie odczuwa się tu brak ciągłości tradycji - właściwie dorosło dopiero pierwsze pokolenie osób, które mogą mówić o Szczecinie, jako o miejscu swojego urodzenia. Tym istotniejsze wydaje nam się poznawanie tego miasta - odkrywanie jego wielokulturowej historii i poszukiwanie własnego poczucia tożsamości nie poprzez negację przeszłości, ale poprzez jej rozpoznanie. Poprzez ten projekt wskazaliśmy na zagubione i pomijane milczeniem obszary w topografii miasta ze względu na ich bolesną i niejednoznaczną historię charakterystyczną dla rejonów pogranicza. Punktem wyjścia stały się dla nas stare fotografie, filmy, dokumenty, a także, przede wszystkim, spotkania. Odszukaliśmy ludzi, którzy noszą w sobie pamięć minionych zdarzeń. Wszystko to posłużyło do zbudowania teatralnej opowieści ukazującjej ślady z klisz pamięci - obrazy miejsca przetworzone przez wyobraźnię.

Łasztownia (do 1945 niem. Lastadie, Stettin Lastadie, Stadtteil Lastadie, po 1945 także Szczecin Łasztownia, Szczecin Lasztownia) - wyspa rzeczna w Szczecinie - aktualnie jej wschodnie, południowe i północne krańce obramowane są wodami Parnicy, Kanału Zielonego, Odry Zachodniej, Duńczycy i Kanału Wrocławskiego. Od załadunku towarów wywodzi się nazwa wyspy a także przebiegającej przez nią późniejszej ul. Łasztowej. Średniowieczne słowa łacińskie: lastagium, lestagium, lastadium (polski odpowiednik "łaszt") oznaczają ciężar jakiegoś ładunku (niem. Last, franc. Lastage, ang. Lastage) i ostatecznie rozumiano je jako miarę objętości. W XIV w. była to jednostka ładunku okrętowego i miara artykułów sypkich. Obliczano w niej także wyporność statków. Mianem tym zaczęto z czasem określać całą wyspę. Było to najdogodniejsze miejsce do przeprawy przez bagnistą dolinę Odry w obrębie ówczesnego miasta. Tędy także wiódł jedyny i najstarszy szlak komunikacyjny ze wschodu na zachodni brzeg rzeki. W 1299 zbudowano na Odrze stały most drewniany zwany Długim, a bagnistą drogę wiodącą do Dąbia umacniano sukcesywnie nasypem z kamieni - stąd wzięła się późniejsza nazwa tego traktu: (niem.) Gross Stein Damm (dosł. Wielka Kamienna Grobla). Obecnie jest to ulica Gdańska. Ekonomicznie i przestrzennie wyspę zaczęto gospodarować w II poł. XIII w. Związane to było z rozwijającym się wówczas portem handlowym, zlokalizowanym na Odrze pomiędzy mostami Długim i Kłodnym. W 1283 wyspa Łasztownia została nabyta przez miasto i zaczęto ją wykorzystywać w celach portowych. Lokalizowano na niej na ogół składy towarów i spichlerze, tutaj także statki pozbywały się balastu. Z czasem wzniesiono tam drewniane pomosty ładunkowe i nabrzeża.

Podczas festiwalu OKNO realizowany jest program edukacyjny UNIWERSYTET POSZUKIWAŃ TEATRALNYCH, w ramach którego odbywa się polsko-niemiecki projekt "THEATREUNIVERSITY".

Młodzi ludzie, którzy są nastawieni na własny rozwój i pogłębienie wiedzy na temat teatru uczestniczą we wszystkich festiwalowych wydarzeniach, biorą udział w warsztatach, dyskusjach i spotkaniach oraz realizują własne działania badawcze i twórcze. W grupie są studenci Uniwersytetu Vadrina we Frankfurcie nad Odrą, Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Szczecińskiego oraz szczecińscy licealiści.

Uniwersytet Poszukiwań Teatralnych to realizowany przy okazji kolejnych edycji festiwalu OKNO program nieformalnej edukacji teatralnej. Młodzi ludzie, którzy są nastawieni na własny rozwój i pogłębienie wiedzy na temat teatru uczestniczą we wszystkich festiwalowych wydarzeniach, biorą udział w warsztatach, dyskusjach i spotkaniach oraz realizują własne działania badawcze i twórcze. Program zapoczątkowany został w 2006 roku (wtedy jako Uniwersytet Tradycji Teatralnej, w związku z ówczesnym tematem i podtytułem OKNA) - gośćmi festiwalu była wtedy grupa studentów Uniwersytetu Vadrina we Frankfurcie nad Odrą, organizatorzy realizowanego tam Festiwalu UNITHEA. Zainspirowani tym doświadczeniem postanowili kontynuować współpracę - w 2007 roku, wspólnie ze szczecińskimi studentami i licealistami ponownie spotkali się na OKNIE, realizując własny cykl dyskusyjny wokół jednego zaproponowanych wtedy festiwalowych tematów: przestrzeni teatralnej.

Temat okazał się na tyle ważny, że postanowili kontynuować te spotkania w ciągu całego roku (styczeń - Szczecin, Teatr Kana; maj - Frankfurt, Festiwal UNITHEA; październik - Teatr Kana) i wspólnie ze studentami Uniwersytetu Warszawskiego napisali projekt "Theatreuniversity" i uzyskali dofinansowanie m.in. z programu "Youht in action" i "Gesellschafter". W ramach tego projektu grupa realizuje własny program działań badawczych i twórczych podczas XII Międzynarodowych Spotkań Teatralnych OKNO. Grupa będzie pracować w przestrzeni Łasztowni.

"Theatreuniversity - dzieli przestrzen(ią)"

"Theatreuniversity" jest niemiecko-polską platformą wymiany na temat teatru. Od stycznia zajmujemy się pojęciem przestrzeni: Jakie znaczenie ma przestrzeń w teatrze? W jaki sposób jesteśmy świadkami przestrzeni miejskiej? Jaki wpływ ma przestrzeń na nas i jak my wpływamy na właściwość przestrzeni? Metoda naszej pracy - odzyskiwanie - polega na dokumentowaniu, dyskusji i wspólnej refleksji nad przeżyciami i przekonanianami wziętymi z codziennego życia, związanymi z "przestrzenią"- w formie naukowej, filmowej, fotograficznej, lirycznej...

"Theatreuniversity" jest grą między teorią i kreatywną praktyką, między wykładem i warsztatem, dyskusją i przedstawieniem. Po czterech spotkaniach zrealizowanych ciągu tego roku we Frankfurcie i Szczecinie "Theatreuniversity" chce się ponownie przedstawić publiczności i kontynuować grę z przestrzenią. Będzie jej można doświadczyć różnymi zmysłami. Przestrzeń będzie się zmieniać. Nasz "work in progress"przeznaczony jest dla wszystkich, którzy lubią niespodzianki...

Bliższe informacje zostaną podany w czasie festiwalu.

Więcej o naszej pracy: www.theaterforum.wordpress.com

W ramach OKNA odbędą się również spotkania partnerskie organizacji z krajów wyszehradzkich (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry) oraz krajów nordyckich (Szwecja, Norwegia, Finlandia, Dania).