1-3.03. - - - Holstebro [Dania]
WIZYTA PARTNERSKA TEATRU KANA U ODIN TEATRET.
ODIN TEATRET
Odin Teatret to grupa teatralna założona w 1964 roku przez włoskiego reżysera Eugenio Barbę. Siedzibą teatru jest duńskie miasteczko Holstebro.
Eugenio Barba, urodzony w 1936 roku we Włoszech, jako osiemnastolatek wyemigrował do Norwegii, gdzie pracował jako spawacz i marynarz, a także studiował na Uniwersytecie w Oslo. W 1961 roku trafił do Polski, początkowo jako student warszawskiej PWST, a następnie asystent Jerzego Grotowskiego, reżysera nieznanego jeszcze wówczas szerzej Teatru 13 Rzędów w Opolu. Po trzech latach "terminowania" oraz podróży do Indii, Barba powrócił do Norwegii, gdzie wraz z grupą młodych ludzi założył własną grupę, nazwaną Odin Teatret.
W 1966 roku Odin Teatret przyjął zaproszenie władz duńskiego miasteczka Holstebro i na starej farmie stworzył jedyne w swoim rodzaju laboratorium teatralne. Od 1979 roku miejsce to stało się również siedzibą Międzynarodowej Szkoły Antropologii Teatru (ISTA), miejscem niezwykłej wymiany interkulturowej, w którym rozmaite, głównie euroazjatyckie tradycje teatralne, jak np. włoska, klasyczny indyjski teatr kathakali, czy japoński teatr no spotykają się ze sobą w twórczym dialogu. ISTA to również wielokulturowa sieć współpracy uczonych zainteresowanych antropologią teatru.
Ponad czterdziestoletnia działalność Odin Teatret zaowocowała blisko siedemdziesięcioma przedstawieniami, prezentowanymi na całym świecie. Do najbardziej znanych należą Ferai (1969), Min Fars Hus (Dom mojego ojca) (1972), Popioły Brechta (1980), Ewangelia z Oxyrhincus (1985), Talabot (1988), Itsi Bitsi (1991), Kaosmos (1993) i Mythos (1998). W kolejnych produkcjach Barba wraz ze swym zespołem stopniowo wypracowywał i rozwijał metody i idee, stosując od 1974 roku praktykę "barteru", wymiany artystycznej ze społecznościami nie mającymi doświadczeń teatralnych (np. do południowoamerykańskiego plemienia Yanomani). Bogate w warstwie wizualnej i dźwiękowej, poetyckie w nastroju i niejednokrotnie radykalne w swej politycznej wymowie spektakle cechuje autentyzm przekazu, dzięki któremu udział w nich stanowi szczególne przeżycie, niezależnie od stopnia zrozumienia ich erudycyjnej symboliki.
