14. Festiwal - SPOIWA KULTURY
4. - 6. LIPCA 2013
ZESPOŁY I ARTYŚCI
1) DakhaBrakha (Ukraina)
Nazwa zespołu pochodzi od staroukraińskich słów "dawać i brać".
Grupa gra muzykę etniczną zawierająca elementy folkowe pochodzące z różnych stron świata. Sami członkowie grupy określają wykonywaną przez siebie muzykę mianem "etno-chaos". Eksperymentują z tradycyjnymi melodiami ukraińskimi, dodają do nich rytmy otaczającego świata odkrywając potencjał ukraińskiego folku przed młodym pokoleniem na Ukrainie, ale także przed słuchaczami na całym świecie. Akompaniament indyjskich, arabskich, rosyjskich i australijskich tradycyjnych instrumentów, w połączeniu z pełnym mocy wokalem kwartetu oraz nieodłącznie towarzyszącymi elementami teatralnymi stwarza transnarodowe brzmienie, inspirujące do "kulturowego i artystycznego wyzwolenia".
2) Teatr Krepsko (Czechy)
Krepsko to niezależna grupa teatralna, założona wiosną 2001 r. przez studentkę lalkarstwa Linneę Happonen oraz aktora i reżysera Petra Lorenca (1975-2006). W swój boleśnie ludzki, pełen niewypowiedzianych życzeń, ale i dziecinnej radości świat, Krepsko wprowadza widza posługując się językiem teatru absurdu połączonego z elementami poetyckiej klaunady i pantomimicznej improwizacji. Wszystkie te działania podszyte są wyrafinowanym czesko-fińskim humorem.
Vegetable Growing for Amourteurs to projekt site-specific stworzony we współpracy ze scenografką Andreą Szakal, tytułem nawiązujący do popularnego poradnika ogrodnictwa z 1916 r. Dom, który kiedyś istniał. Ogród, który kiedyś wyrośnie. Tam, gdzie wzrasta ogród, rozgrywa się opowieść. Przedstawiona przez niego, przez nią i przez ogród.
Small Army of Kazaki Giants (Finlandia/USA)
Członek Teatru Krepsko Mayim Alpert wraz z przyjacielem Villem Niska tworzą spontaniczną formację muzyczną grająca neo-slavic soul-punk.
3) Liquid Loft (Austria)
Liquid Loft został założony w 2005 roku przez choreografa Chrisa Haringa, muzyka Andreasa Bergera, tancerkę Stephanie Cumming i dramaturga Thomasa Jelinka. W swoich spektaklach i instalacjach, Liquid Loft łączy taniec współczesny bezpośrednio z innymi formami współczesnej sztuki, w celu stworzenia spójnego, wszechogarniającego dzieła sztuki. Dzięki swojemu idiosynkratycznemu wizualnemu językowi wyrazu, niepodrabialnej akustycznej scenografii i profesjonalnej produkcji tanecznej, Liquid Loft zyskali międzynarodowe uznanie, wiele nagród i wyróżnień.
www: http://www.liquidloft.at/
Mush:Room jest częścią cyklu "Perfect Garden", badającego współczesne możliwości - i niemożliwości - spędzania czasu. Przygląda się krytycznie, ale i z dystansem "konceptom życia i bycia doskonałym". Pojęcie ogrodu służy tu jako metafora: doskonały ogród musi być elastyczny -służyć jako miejsce rekreacji i tworzyć atmosferę, być źródłem inspiracji, ale i żywym organizmem, dążącym do wydania owoców w zderzeniu z warunkami zewnętrznymi.
Mush:Room koncentruje się na koncepcji teraźniejszości ukształtowanej przez różne formy symultaniczności: jak wykorzystać czas, spędzić go, odczuć, jak go zapomnieć, zostawić, powtórzyć, przejąć i stracić. Przyglądamy się przez powiększające szkło tańca i choreografii różnym aspektom zjawiska czasu i prędkości, z jaką on mija. Odkrywamy, że codzienna nadzieja na "niespodziewane" jest powtarzalna sama w sobie.
4) No Theatre (Litwa)
No Theatre jest teatralnym ruchem stworzonym przez ośmiu aktorów kursu magisterskiego Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru w Wilnie, pod przewodnictwem młodego reżysera Vidasa Bareikisa, studiującego reżyserię teatralną w moskiewskim Centrum Meyerholda. Finansowa i duchowa sytuacja na Litwie staje się coraz trudniejsza, co powoduje rosnącą pustkę w teatrach. No Theater znalazł na to rozwiązanie: wyszli na ulice, weszli do teatrów i domów w poszukiwaniu współczesnej publiczności, mając nadzieję na zrozumienie jej i nawiązanie z nią relacji. Poprzez krótkie improwizacje w przestrzeni publicznej, aktorzy zmniejszają monotonną rutynę codzienności, jednak cały czas pozostawiają widzowi prawo do interpretacji.
W spektaklu No Concert osiem postaci pragnie popisać się swoimi największymi talentami, lecz każda z nich robi to w zupełnie inny sposób: mamy przed sobą poetę, mistrza sztuk walki, trzy muzy, tancerzy, umierającego tenora, gejsze, lisy ubrane w czarne smokingi... Pełen akustycznej muzyki, poetyckich słów, tańca i surrealnych scen, No Concert jest kolażem myśli i działań hipnotyzujących i wciągających publiczność w dziwny, przerysowany świat, który jest mimo to bliski i znajomy. No Concert to intymna, żałobna komedia.
5) Teatr Usta Usta Republika (Polska)
Przestrzenią teatralnych działań i eksperymentów założonej w 2000 roku grupy często są "miejsca nieteatralne". "Wrażliwość miejsca" to jeden z ich znaków rozpoznawczych. Zawilgocone piwnice Centrum Sztuki Współczesnej "Inner spaces", zakurzony strych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, monumentalna bryła zamku cesarskiego w Poznaniu, podziemny parking, nocny labirynt miejskich ulic, czy wirtualna, telefoniczna przestrzeń to miejsca premierowych prezentacji Republiki Usta Usta, których specyfika posłużyła za klucz do konstrukcji przedstawień.
Cykl jest spektaklem multimedialnym, łączącym instalacje przestrzenne, grę aktorską oraz wizualizacje. Próbując porządkować rzeczywistość, szukamy logicznego ciągu zdarzeń, rysujemy linię prostą. Cykliczność i powtarzalność powraca jednak podświadomie, w natręctwach, snach. Przedstawienie składa się z wydobytych z podświadomości obrazów, które od zawsze śnimy wspólnie, symbolizujących ludzkie lęki, słabości i pragnienia.
6) Arti Grabowski (Polska)
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Universidad Castilla la Mancha w Cuenca w Hiszpanii. Jest jednym z najwyżej cenionych artystów performance art młodego pokolenia. W ciągu 10 lat zrealizował ponad setkę działań, sugestywnych, pełnych humoru i zmysłu krytycznego. Występował na najważniejszych Festiwalach Sztuki Performance, Festiwalach Teatralnych, przeglądach sztuki video w Europie, Azji i obu Amerykach. Od kilku lat współpracuje z poznańskim Teatrem Porywacze Ciał, jest członkiem krakowskiego Stowarzyszenia Fort sztuki, współorganizatorem oraz kuratorem wielu imprez artystycznych w Polsce i Europie. Wraz z Anną Syczewską współtworzy kuratorsko-artystyczny duet Toothsystem. W swoim bio lubi określać siebie jako "klown".
7) Teatr Ex Nihilo (Francja)
Ex Nihilo to grupa kilkunastu tancerzy, zainteresowanych znaczeniami i inspiracjami zapisanymi w przestrzeni publicznej, we wszystkich jej wymiarach: architektonicznym, historycznym, społecznym, poetyckim. Ich spektakle za każdym razem budowane są na nowo wobec przestrzeni: specyfika miejsca, jego atmosfera, relacje w nim istniejące - wszystko to wzbogaca proces tworzenia. Ruch staje się metodą "zawłaszczania" terytorium, lub raczej - tancerze wypożyczają przestrzeń na czas trwania spektaklu. Jest to delikatne, efemeryczne przywłaszczenie, nigdy nie wykluczające "Innego": przechodnia, widza, mieszkańca miasta. Zarówno w akcjach miejskich, jak i w spektaklach, geometria gestu budowana jest przede wszystkim na relacji - z miejscem i z drugim człowiekiem.
www: http://www.exnihilodanse.com/spip.php?rubrique90
Calle Obrapia #4
Wąska ulica, bruk, ściany stojących przy niej domów: przestrzeń wzywająca do odkrycia, do przejęcia nad nią kontroli. Trzy kobiety i dwóch mężczyzn bierze przestrzeń w posiadanie. Każdy z nich ma swoją historię, własną tożsamość, potrzebę bycia zauważonym i docenionym. Namysł, oczekiwanie i nadzieja to tylko kilka z wielu stanów i uczuć przepływających między nimi. Tańczą ze ścianami, z ziemią, z chodnikiem. Ciała krzyżują się, splatają, zderzają, obejmują, rozmawiają ze sobą. Czy ich mijanie się jest przypadkowe, czy jest ucieczką? Od czasu do czasu muzyczne frazy przełamują ciszę i z tranzystorowego radia dobiegają nas fragmentaryczne dźwięki muzyki, aktualności i wielokolorowe głosy.
8) Tempvs Fvgit (Korsyka)
Męska grupa śpiewająca korsykańskie, polifoniczne pieśni religijne, uformowana w konfraterni w Furiani. Śpiewając zawsze w symbolicznym kole, sześcioosobowy chór staje się jednym śpiewem, jednym dźwięcznym organizmem. Grupa odkrywa na nowo tradycyjne pieśni, ale także twórczo je wykorzystuje we własnych kompozycjach. Członkowie grupy Tempvs Fvgit wybrali okrąg jako symbol wykonywanych przez nich pieśni, nawiązując w ten sposób do sfery ziemskiej, religijnej i duchowej, łączących się i przenikających w śpiewie tradycyjnym, w którym zaciera się granica między wspólnotą a jednostką.
9) Mr. Hysni Niko Zela & Albanian Iso Polyphonic Choir (Albania)
Brzmienie nie z tego świata, kompleksowe i wprawiające w trans, za pośrednictwem potężnego wokalu przenoszące emocjonalny ładunek stuleci dumy, ubóstwa i opresji. Albański śpiew polifoniczny został w 2005 roku zaliczony do Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO, a Hysni (Niko) Zela uznawany jest za najwybitniejszego żyjącego wykonawcę stylu wywodzącego się z południowej Albanii. Burdon może być w nim śpiewany zarówno nieprzerwanie, jak i rytmicznie względem melodii i przejmujących żałobnych zawołań pozostałych głosów, splatających się w sieć mieniącego się odcieniami, poruszającego piękna.
10) Buda Folk Band (Węgry)
O muzykach węgierskiego Buda Folk Band można powiedzieć, że urodzili się przy folkowych rytmach - ich rodzice i nauczyciele byli częścią pokolenia, które pomogło wrócić folklorowi do tzw. domów tańca w latach 70. Członkowie grupy zaczęli wspólnie grać jeszcze w szkole muzycznej, gdzie ich nauczycielami byli wirtuozi o światowej sławie. W sercu dźwięków granych przez Buda Folk Band pulsuje prawdziwy węgierski folk okraszony elementami innych stylów. To zespół osobowości, które działają jak filtr dla tradycyjnych brzmień i tworzą zupełnie nową, niepowtarzalną jakość muzyczną - czasem trochę liryczną, jednak zawsze naładowaną energią. Dobra zabawa gwarantowana.
11) Jacek Hałas (Polska)
Jacek Hałas jest muzykantem, śpiewakiem i tancerzem. Członek interesujących formacji muzycznych (Reportaż, Bractwo Ubogich, Muzykanci, Ket Jo Barat, Lautari, Kwartet Wiejski, Kapela Hałasów), międzynarodowych projektów artystycznych (Tikkun, Schola Wegajty, Dom Tańca-Poznań) oraz teatralnych (Teatr Strefa Ciszy, Teatr Węgajty). Zajmuje się tańcem korowodowym, wirowym, tradycjami wędrownych śpiewaków, działalnością warsztatową i edukacyjną. Razem z żoną Alicją (ludowe instrumenty perkusyjne) jako "Nomadzi Kultury" od 2005 podróżują po Europie z tradycyjną Yurtą, gdzie prezentują efekty swych wieloletnich poszukiwań oraz przedsięwzięcia realizowane wspólnie z artystami z całego świata. Tym razem powołali jedyną w swoim rodzaju muzyczno-teatralną trupę, zapraszając do współpracy swoje własne dzieci: Julię, Antoniego, Jonasza i Jakuba Hałasów. Wspólnie ze znakomitym aktorem i reżyserem Darkiem Skibińskim, przy wykorzystaniu dziadowskich pieśni, stworzyli nową teatralną formę dla starej sztuki opowieści.
Teatr Rodzinny Nomadów Kultury
Zegar bije to spektakl wywiedziony z tradycji kolędniczego "wertepu" - wędrownego przedstawienia granego od wsi do wsi, od chałupy do chałupy, od człowieka do człowieka. Czułego na reakcję widza i dla widza czułego. Jest to liryczna opowieść o śmierci, miłości, wędrowaniu. Każda scena to nowa historia, grana na tle starych sztandarów i wyszywanek, przetykana muzyką i dźwiękonaśladowczą narracją wykonywaną na "uszach" widza - by go oczarować, omamić, porwać w świat wyobraźni ludycznej, prostej, pełnej smaku i bezpretensjonalności.
W spektaklu posłuchamy pieśni dziadowskich zebranych przez Jacka Hałasa, muzyki napisanej i zaaranżowanej na sześcioosobową rodzinną orkiestrę oraz Hałasów w nowej, aktorskiej odsłonie. Zaskakująca, młoda interpretacja starych historii i widzialna muzyka - czyli praca dźwiękonaśladowców, którzy na oczach widzów wydobywają dźwięki z przedmiotów zwyczajnych i niezwyczajnych, a nawet z instrumentów!
12) Sza/Za
Duet Paweł Szamburski / Patryk Zakrocki to muzycy, improwizatorzy, animatorzy, którzy od 1999 roku aktywnie działają na stołecznej scenie muzyki improwizowanej i sztuki niezależnej. Tworzą muzykę dla teatru, filmu, kina niemego, tańca współczesnego. Realizują także interdyscyplinarne projekty artystyczne, efektownie łączące taniec współczesny, teatr, muzykę, słuchowisko, performance. Ich muzyka to niezwykłe połączenie pozornie skrajnych przeciwieństw - hałasu i ciszy, popu i współczesnej kameralistyki, piękna i brzydoty, a także wyrafinowanej mądrości i czystej, naiwnej bezmyślności. Za pomocą klarnetu i skrzypiec, głosu, analogowych efektów zapętleń oraz delikatnych przetworzeń - muzycy poszukują jedności tych przeciwieństw, pozostając w interakcji z publicznością.
Spośród wszystkich dzieł Romana Polańskiego jego filmom krótkometrażowym poświęca się chyba najmniej uwagi. Jako student łódzkiej Filmówki stworzył on w latach 1958-1962 serię etiud, w których wyraźnie rysuje się jego narracyjny geniusz i nieustanne poszukiwanie prawdy o ludzkiej naturze. Groteskowy, często niepokojący świat wczesnych filmów Polańskiego, w połączeniu z precyzyjną i innowacyjną reżyserią można odnaleźć w jego póżniejszych arcydziełach, takich jak "Dziecko Rosemary", "Chinatown" czy "Pianista".
Szamburski/Zakrocki stworzyli bardzo dynamiczną ścieżkę dźwiękową, podejmującą dialog z obrazami. Nawiązując m.in. do kompozycji Krzysztofa Komedy, muzycy komentują i dodają nowy głos do narracji, pokazując jak ważne w filmie mogą być muzyka i dźwięk.
Patryk Zakrocki - warsztaty perkusyjne
Muzyka sonorystyczna, czyli opierająca się na różnicowaniu barwy, nie wymaga znajomości rytmiki czy harmonii, ani wieloletniego treningu instrumentalnego - jedynie otwartości i wyobraźni. Jest to wspaniały teren dla amatorów pragnących muzykowania, a niebędących przygotowanymi, ani wyposażonymi w kosztowne instrumenty.
Orkiestra komunikatowa to metoda kontrolowania muzyki za pomocą gestów i umówionych znaków, na które uczestnicy warsztatów odpowiadają dźwiękiem instrumentów według ustalonego wcześniej kodu. Uczestnicy warsztatów poznają podstawowe parametry dźwięku i zasady rządzące muzyką, a także pracę w zespole i pracę z dyrygentem. Warsztat jest skierowany do dzieci od lat 7, młodzieży i osób dorosłych. Należy przynieść ze sobą cokolwiek, co wydaje dźwięk: instrument, garnek, wiadro, itp.
13) Edyta Waszak
Edyta Waszak profesjonalnie zajmuje się architekturą. Równolegle od lat poszukuje w przestrzeni scenicznej pomysłów na współczesną formę teatru tańca. Architektura i Teatr Tańca to sztuka przestrzeni i czasu. W obu tych sztukach poszukuje wyzwolenia się z ograniczania istoty rzeczy do funkcji reprodukowania rzeczywistości.
Mantel
Na jednej ze starych fotografii Gryfina kobieta w czarnym płaszczu stoi na nabrzeżu. Nie udało się dotrzeć do jej historii. Jednak kilka miesięcy później fotografia wypełniła się nową narracją, kiedy wśród opowieści gryfińskich pionierów odnajduję historię Pani Danieli. Przywieziona w 1941 roku z okolic Warszawy, trafiła do Gryfina w ramach przymusowych robót. Przebyła od tego czasu długą drogę, w której potrzeba przynależności zarówno do miejsca, jak i do innych ludzi, zdecydowały o tym, że Gryfino stało się "jej miejscem". Chodząc śladami mojej bohaterki układałam swoją ścieżkę i odkrywałam swoje miejsca na tej wspólnej mapie.
14) Natalia Szostak
Urodzona w Szczecinie absolwentka malarstwa na San Francisco State University w Kalifornii oraz grafiki na Akademii Sztuki w Szczecinie. W latach 1999-2009 mieszkała w Paryżu, San Francisco i na Brooklynie w Nowym Jorku. Laureatka nagrody dla wyróżniających się? młodych artystów w międzynarodowym konkursie organizowanym przez X-Power Gallery w Los Angeles w 2009 r. Dwukrotna stypendystka Prezydenta Miasta Szczecina. Założycielka niezależnej organizacji non-profit Platerówka. Obecnie mieszka i pracuje w Szczecinie.
Na projekt Holy! składa się wideo, książka i wydruki dokumentujące działanie w przestrzeni miejskiej przeprowadzone w 2012. W czterech miejscach, w których mieszkała w Szczecinie, artystka umieściła po jednej wlepce linorytowej przedstawiającej ludzką postać, wykonaną na podstawie autoportretu w skali 1:1. Każdą w jednym z czterech układów anatomicznych: krwionośnym, kostnym, nerwowym i mięśniowym. Dokumentacja prezentowana w filmie wideo została wykonana w ciągu czterech miesięcy od czasu montażu.
15) Justyna Machnik
Justyna Machnik jest przewodnikiem miejskim, autorką radiowego cyklu "Usługi Dla Ludności". Lubi być w miejscach pulsujących kulturą i historią Stettina/Szczecina. Zagląda do kamienic i na ich podwórka. Malkontentom szczecińskim aplikuje szczepionkę - intensywny kontakt z Miastem.
Szczecin na usługach
Witryna i szyld. A za drzwiami wysiłek przetrwania i uwielbienie swojego fachu. Świetność zakładów rzemieślniczych uległa zniekształceniu pod warstwami patyny czasu. Niezmiennie jednak ich właściciele są strojni w swe umiejętności i szacunek dla klienta - "najpierw trzeba się napracować, potem są efekty". Justyna Machnik zaprasza do świata szczecińskich zakładów usługowych.
16) Mette Edvardsen
Prace Mette Edvardsen sytuują się w obrębie sztuk performatywnych, jednak artystka eksploruje także inne media i formy twórczości, jak wideo czy pisarstwo. Od 1996 pracuje jako tancerka i performerka. Własne prace rozwija od 2002r, zdobywając uznanie międzynarodowej publiczności, uczestniczy także we wspólnych projektach z innymi artystami.
Time has fallen asleep in the afternoon sunshine
Grupa ludzi / performerów uczy się na pamięć wybranej książki. Wspólnie tworzą kolekcję biblioteczną żywych książek. "Książki" spędzają czas w bibliotece, siedząc w fotelach, spacerując, rozmawiając ze sobą, wyglądając przez okno, podczytując papierowe książki z półek - gotowe do kontaktu z odwiedzającymi. Goście mogą wybrać z "książkę", którą chcieliby "przeczytać", a "książka" prowadzi swojego "czytelnika" do wybranego miejsca w czytelni, kafeterii albo na zewnątrz, recytując przy tym swoją "treść" (czasem w różnych interpretacjach).
Pomysł powstał z inspiracji powieścią science-fiction "Fahrenheit 451", futurystycznej wizji społeczeństwa, w którym książki są zakazane, w związku z czym podziemna społeczność ludzi uczy się ich na pamięć, aby je ocalić.
17) Paulina Miu Zielińska
Paulina Miu Zielińska jest performerką, projektantką dźwięku, instruktorką śpiewu białego. Zajmuje się szeroko pojętym sound artem. Komponuje muzykę do spektakli, działań performatywnych i form wizualno-dźwiękowych. Łazi po miastach, bagnach i lasach, skąd pobiera próbki dźwiękowe do swoich kompozycji. Bada terapeutyczne właściwości naturalnego śpiewu i archaicznych pieśni. Współpracuje z teatrem Węgajty, współrealizuje i wspiera różne działania społeczne i artystyczne w Polsce i w Niemczech, studiuje muzykoterapię w Akademii Muzycznej w Łodzi, a pod pseudonimem 'Mjol' krystalizuje eksperymentalne poszukiwania muzyczne.
Portret dźwiękowy to unikalna sytuacja kreacyjna, podczas której wchodzę w proces z miejscem. W trakcie długich spacerów w różnych porach dnia i nocy, wyostrzam uważność na charakterystyczne dźwiękowe elementy i sytuacje dziejące się w danej przestrzeni. Nie jestem tylko podsłuchiwaczem, ale też prowokatorem dźwięków, które rejestruję za pomocą czułego sprzętu. Po analizie zebranych próbek, tworzę kompozycję, którą na koniec gram na żywo z komputera. Każdy projekt jest jednorazowym, unikalnym procesem, gdyż krajobraz dźwiękowy się zmienia, tak jak zmienia się jego postrzeganie.
18) Marcin Masecki (Polska)
Pianista jazzowy i klasyczny. Ukończył Berklee College of Music w Bostonie. Grał m.in. w trio z Wojciechem Pulcynem (kontrabas) i Grzegorzem Grzybem (perkusja), w formacji Alchemik. Współpracował m.in. z takimi artystami jak: Tomasz Stańko, Michał Urbaniak, Wojciech Waglewski, Pink Freud, Muzykoterapia, Niewinni Czarodzieje. Jest lub był członkiem zespołów: Taq, Papierosy, Telewizor, Paristetris, Profesjonalizm.
http://www.marcinmasecki.com/pl
Nowy projekt Marcina Mareckiego, Polonezy, to 10-osobowa orkiestra dęta grająca polonezy jego autorstwa. Kompozycje świadomie łączą kilka różnych estetyk: m.in. estetykę trzecioligowej orkiestry marszowej, XIX-wiecznej elegancji oraz klasycystycznych technik kompozytorskich. Polonezy zawierają również całą plejadę brzmień z dzisiejszego krajobrazu muzycznego: pojawiają się nawiązania do surf rocka, hip-hopu, samby czy jazzu. Nie zabrakło również typowej dla Maseckiego fascynacji wszystkim, co krzywe, niezręczne, niewygodne, oscylujące pomiędzy walorem i jego brakiem, czasem nawet frenetyczne.
wywiad PR dwójka:
http://www.polskieradio.pl/8/651/Artykul/857374,Nie-Chopin-nie-Kilar-Takie-polonezy-gra-tylko-Maseckipolonezy recenzja płyty polityka:
http://www.polityka.pl/kultura/muzyka/1543015,1,recenzja-plyty-marcin-masecki-i-zespol-polonezy.read
19) JunJun & Asayo Hisai (Japonia)
JunJun pochodzi z Yokohamy w Japonii. Swoją teatralną karierę rozpoczynał jako mim i tancerz współczesny. W roku 1995 założył grupę "Mizu to Abura" łączącą elementy sztuki mimu i teatru fizycznego, zdobywcę m. in. Fringe Firsts na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu. W 2006 roku JunJun rozpoczął realizację autorskiego projektu "JunJun SCIENCE" zapraszając do współpracy różnych tancerzy i grupy, m. in. Kim Itoh i Monochrome Circus. Jest znanym i cenionym nauczycielem tańca, prowadzącym regularne grupy w Tokyo, a także warsztaty i rezydencje. Od 2010 roku pracuje w Berlinie, realizując grant Ministerstwa Kultury Japonii.
20) Wojciech Olejniczak
Wojciech Olejniczak ur. 1961, absolwent PWSSP w Poznaniu, dyplom z fotografii. W latach 1984-88 wraz z Krzysztofem Kobyłką tworzył pokazy o charakterze prowokacji artystycznej nazwane "Biblioteka wg Borgesa", wtedy też narodziła się idea map - obrazów. Zajmuje się projektowaniem graficznym, fotografią, instalacjami, video performancem. Realizuje własne filmy. Od kilku lat pracuje nad cyklem Skarby wdowy po Magellanie.
Dawni kartografowie chcieli, aby Świat był taki, jaki jest jego obraz. Wierzyli, że podróżować z mapą, to potwierdzać zgodność obrazu ze Światem. Z dobrą mapą nic ich nie mogło zaskoczyć, chyba że piękno, którego nie da się pomieścić na kartce papieru. Jednak prawdziwi odkrywcy nie ufali mapom poprzedników. Wyruszali często bez map. Nie bali się błądzić. Radość odkrywania podszyta jest strachem, że już nie będziemy potrafili powrócić do miejsca początku, a nasz dom - nawet gdy do niego wrócimy, nie będzie już miejscem, które opuściliśmy.
ORGANIZATOR:
- Ośrodek Teatralny Kana
- www.kana.art.pl
MECENAT:
- Miasto Szczecin
- Marszałek Województwa Zachodniopomorskiego
- Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
