X Festiwal - "SPOIWA KULTURY"
2 - 4 LIPCA 2009
Miasto koduje w sobie sekretny, przedustawny plan. Istnieją w nim przestrzenie równoległe każące wątpić w namacalną strukturę materii. Tu, między trwającym, a potencjalnym zachodzą delikatne wewnętrzne procesy, interferencje wyznaczające punkty styczne, pola napięć, przeciwstawne wektory i linie powrotów. Percepcja miejskich przestrzeni równoległych to efemeryczna koniunkcja zdarzeń, miejsc, ich mieszkańców i jednostkowych historii. Nie mierzalna, lecz intuicyjna, doświadczana bardziej niż wyuczona.
Chcemy, aby tegoroczna edycja festiwalu, który od dziesięciu lat wrasta w tkankę miasta była próbą odwzorowania takiej właśnie pulsującej topografii - niejednorodną, wieloznaczną opowieścią o mieście. Stąd też duża ilość akcji, niekiedy sytuowanych w zaskakujących na pierwszy rzut oka przestrzeniach; stąd rozpiętość geograficzna - od Niebuszewa po lewej stronie Odry po ciągle intrygującą Łasztownię po stronie prawej wraz z rzeką zszywającą nieregularnym ściegiem obie strony; stąd próby poszukiwań osi miasta która nie dzieli lecz scala orientując podług siebie przestrzeń.
Interesuje nas miasto jako pewien złożony, ale spójny organizm, nieograniczony jedynie do ulicy, która jest jego najbardziej zewnętrznym wyrazem. Intrygują ślady, linie papilarne i związki zachodzące między zjawiskami kulturowymi, społecznymi i architektonicznymi. To, jak przenikają się wzajemnie, jak na siebie wpływają mikrozdarzenia, interakcje zachodzące zarówno na reprezentacyjnych placach, jak i w domach, warsztatach i małych opuszczonych podwórkach. Wszelkie ukryte łączniki, spoiwa...
Dlatego realizując ideę, którą wyraża także nazwa festiwalu, staramy się w tak zdefiniowanej przestrzeni prezentować - obok planowanych na dużą skalę akcji teatralnych i spektakli plenerowych - działania obliczone na intymną niemal bliskość, obok awangardowych koncertów - muzykę etniczną i rytualną, warsztaty tematyczne pozwalające na bezpośredni kontakt z wykonawcą oraz projekty balansujące na pograniczu różnych kierunków.
Sztuka ma być tu również pretekstem, a artysta katalizatorem wywołującym lub ukazującym w danym miejscu i czasie relacje, który w dodatku sam też podlega przemianie...
